Ποιός θα ήταν τόσο θαρραλέος ώστε να δηλώσει ότι στην πραγματικότητα, μερικές στιγμές στην ιστορία του ανθρώπινου είδους, το ζητούμενο δεν είναι η "περισσότερη ελευθερία" αλλά η "λιγότερη ελευθερία";
Ποιός θα ήταν τόσο νουνεχής και ρηξικέλευθος ώστε να ορίσει - επιτέλους! - τα όρια της ελευθερίας με άλλο τρόπο, διαφορετικό από το βλακώδη και τετριμμένο που ισχυρίζεται πως "η ελευθερία μου τελειώνει εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου";
Ποιός θα αντιληφθεί πως η ελευθερία είναι κάτι που όχι μόνο προσφέρει αλλά απαιτεί κιόλας; Η ελευθερία εξυψώνει αυτόν που ήδη ίσταται (που...κάθεται όρθιος). Αυτόν που δεν ίσταται η ελευθερία αδυνατεί να τον εξυψώσει. Έναν ξαπλωμένο τεμπέλη θα τον ανυψώσει όπως ο γερανός θα ανυψώσει ένα πολύ βαρύ σκουπίδι ή ένα παράνομα σταθμευμένο αυτοκίνητο. Δεν θα τον εξυψώσει. Θα τον ανυψώσει. Όρθιο όμως δεν θα τον στήσει.
Το να μιλάμε για ελευθερία μας κάνει, αβασάνιστα, συμπαθείς. Μήπως όμως σαν έννοια η ελευθερία αξίζει περισσότερο σεβασμό;