Εδώ και κάμποσο καιρό, ανάμεσα στην στιγμή που κάποια νεόνυμφη έρχεται και το επόμενο πρωινό που αυτή φεύγει από κοντά μου, δεν υπάρχει μόνο ευχαρίστηση, πόθος και λαγνεία. Ενίοτε συνυπάρχουν όλα αυτά μαζί με πόνο, όπως τα φώτα των γιορτών που αναβοσβήνουν. Η ευχαρίστηση διογκώνεται, γίνεται πόνος και ακολουθεί η αντίστροφη ακολουθία. Το χρωματιστό φώς το ακολουθεί το πηχτό σκοτάδι. Γιά μένα αυτήν την μορφή δυστυχίας πήρε το αγαπημένο και πατροπαράδοτο προνόμιο (υποχρέωση;) της ius primae noctis.
Αυτό το δικαίωμα και ευχαρίστηση τής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο μπορούσε να θεωρηθεί κάλλιστα μια υποχρέωση και η μη εκπλήρωσή της θα εξέθετε έναν άρχοντα σαν εμένα στην σιωπηλή χλεύη τών υπηκόων μου. Αυτά βέβαια εξάρουν την ευφορία τών λίγων ωρών τής πρώτης νύχτας: η υποχρέωση, η εκμετάλλευση η επιβραβευμένη από τους ίδιους τους ανθρώπους που γνωρίζουν την μοίρα τους...
Την εκπλήρωση τού χρέους μου ήρθε να δυσχεράνει αυτό που -μην αντέχοντας πλέον- εκμυστηρεύτηκα στον γιατρό μου, προφασιζόμενος μιαν ανάγκη για σωματική τόνωση. Εκείνος με ψηλάφησε, με άκουσε στο στήθος, ήλεγξε ακόμη και τις νοητικές μου επιδόσεις! Εν τέλει έκρινε πως δύναμαι να ασκώ τα καθήκοντά μου κανονικότατα.
Όλα; τον ρώτησα...Κι αυτό το βάρος στο στήθος; Ξέρεις ότι υπάρχει και η υποχρέωση τής primae noctis.
Υποκλίθηκε και απομακρυνόμενος με ενεθάρρυνε: Συνεχίστε το έργον σας. Μην σας αποτρέπει μια απλή coital angina. Σκεφτείτε τους υπηκόους σας!