Όλοι νομίζουν πως αυτό που βρίσκουν είναι μοναδικό. Πρώτα ήμασταν όλοι μαζί και ψάχναμε μαζί. Βρήκαμε τότε κάτι και το είπαμε θεό μας...Θεό. Βρήκαμε την μουσική μας και πιστέψαμε πως και αυτή ήταν μοναδική. Ήμασταν νεότεροι τότε και είχαμε δασκάλους. Πιό νέοι με πιό νέους δασκάλους. Ομορφότεροι μαθητές με σπουδαιότερους, ακούραστους δασκάλους που χτυπούσαν την καρδιά τους με την γροθιά και φώναζαν ακούραστα: "Αυτό είναι!"
Και το απλούστερο πράγμα που ανακαλύπταμε, αμέσως το θεωρούσαμε σπουδαίο και μοναδικό. Τόσο βέβαιοι πως ήταν μοναδικό ώστε δεν θέλαμε να ψάξουμε γιά τίποτε άλλο. Δεν επρόκειτο να βρούμε κάτι πιό αληθινό. Όλοι όσοι ανακαλύπτουν κάτι πιστεύουν πως είναι μοναδικό. Έτσι και μείς...Μόνο που εμείς είχαμε και δασκάλους που και κείνοι πίστευαν πως αυτό που μας μάθαιναν ήταν μοναδική αλήθεια.
Και με την γροθιά πάνω στο στήθος και τις φλέβες στον λαιμό φουσκωμένες, εγώ τους βλέπω ακόμα και εξακολουθώ να πιστεύω πως από τότε άλλες αλήθειες δεν βρήκα και ούτε μένει να βρεθούν.