Η τηλεόραση επιτέλους ευαισθητοποιήθηκε. Τον τελευταίο χρόνο, ιδίως, αφιερώνει αρκετά λεπτά (συνήθως μεταμεσονύκτια λεπτά - πειράζει;) σε συνανθρώπους μας με Άνοια, με Νοητική Υστέρηση ή με κάποια αναπηρία κινητική. Γενικά ασχολείται με τον πόνο τού ανθρώπου τής διπλανής πόρτας. "Πονάς; ...να πάρω κανένα χάπι για τον πόνο σου;"
Το παλιοκόριτσο που έπεσε θύμα τών διαδικτυακών παραβατικών, μόνο και μόνο επειδή πόζαρε σχεδόν γυμνή μπρος στην γουέμπ κάμερα, είναι μια περίπτωσις. Ο γέροντας (όχι ο ποιητής, ούτε ο Παΐσιος) που κρατώντας αποστάσεις από τα νιάτα ("Να φύγετε, κύριοι, να πάτε αλλού" - "Get the hell outta here, gentlemen, go elsewhere!") δεν καταφέρνει να καταξιωθεί ως φίλος τής νεότητος, είναι άλλο έργο. Συλλαμβάνεται αργότερα από την ομάδα ΔΙΑΣ, σαν ένα είδος vigilante και μένει με το Μάγκνουμ στο χέρι...κι αυτό λιώνει πάνω στο παντελόνι.
Όλοι αυτοί, τρόπον τινά, "θέλουν και τα παθαίνουν". Η πραγματική τραγική περίπτωσις είναι εκείνη τού ηθοποιού που ενσαρκώνει τον ψημένο (με το αίμα του) ρεπόρτερ που, μετά από ρεπορτάζ πανδύσκολα (αποστολή στο Κουβέιτ, ρεπορτάζ για το σεισμό στο Αίγιο, πινγκ πονγκ με τον Τσάβες κ.ά.) αναγκάζεται λόγω οικονομικών συγκυριών να πάρει συνέντευξη από κάποιο πορνίδιο/σταρλέττα, η οποία κοκορεύεται (κοτεύεται) πως κοιμάται με πολλούς.
Πώς την ακολουθείς την κότα; Χα! Προσποιήσεις τέτοιες κάνει που θα χρησίμευε και στην προπόνηση τών τερματοφυλάκων. Κοτ κοτ. Ακολουθώντας ο βετεράνος τη σταρλέττα, γλιστράει σ' ένα στενό διάδρομο. Παρασύρει στο διάβα του και κάτι πορτατίφ, κάτι σιφινιέρες. Στο τέλος τα καταφέρνει: τής ρίχνει ένα ματσούκι ανάμεσα στα πόδια, πέφτει κάτω το γύναιο. Σούρνεται ως τα κει ο πουρός αλλά (μού φαίνεται λογικό) πονάει πλέον παντού.
Αμέσως μετά ακολουθούν οι "παστίλιες που εσύ τις παίρνεις, άλλος σταματά να πονάει".