Κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας.
Τι εικόνα μού έρχεται στο μυαλό ακούγοντας αυτή τη φράση...Ένας λαλημένος, ξιπασμένος, ένα ψώνιο δηλαδή που δούλεψε πάνω σε μια ιδέα, δημιούργησε ένα έργο και μετά κάθησε κοντά του να το φυλάει μην τυχόν και το αντιγράψουν ή μην τυχόν και το απολαύσουν οι άλλοι χωρίς να πληρώσουν. Να, όπως κάθονται εκείνες οι συμπαθείς γυναικούλες στην είσοδο τών αποχωρητηρίων και περιμένουν: 20 cents το ψιλό, 50 cents το χοντρό.
Η υπόθεση αρχίζει ήδη στραβά από τη στιγμή που ο δημιουργός θα μπει στο παρανοϊκό τριπάκι πως αυτό που δημιούργησε είναι τόσο αξιοζήλευτο που οι άλλοι θα σκεφτούν να το εκμεταλλευτούν-μάλλον αντιγράφοντάς το. Μα, έτσι κι αλλιώς, όποιος δημιουργεί κάτι δεν μεταφέρει μέσα στο έργο του κομμάτια άλλων έργων, τιμώντας έτσι τούς πριν από αυτόν δημιουργούς;
Η μεγαλύτερη τιμή για ένα δημιουργό είναι να τον αντιγράψουν. Μπορεί κι έτσι να το δει κανείς. Είναι μεγάλη αναγνώριση να σε αντιγράφουν κι επίσης είναι μια μεγάλη απόδειξη πως οι σκέψεις σου διεισδύουν, πετυχαίνουν το στόχο τους. Αυτά τα απλοϊκά σκέφτομαι όποτε βλέπω να αναφέρεται αυτή η φράση "Κλοπή Πνευματικής Ιδιοκτησίας".
Φίλοι συγγραφείς, αν τόσο πολύ θέλετε οι ιδέες σας και τα έργα σας να μείνουν δικά σας, το καλύτερο είναι να τα κρατήσετε στο σεντούκι σας. Τα πνευματικά έργα δεν πουλιούνται εκτός από καρμίρηδες σαν εσάς. Και στις Δέκα Εντολές το ίδιο θα κάνατε όπως είπαμε πιό πάνω: 20 cents το ψιλό, 50 το χοντρό.
Πότε θα γίνετε κι εσείς μια "Δωρεάν Παιδεία"; Έτσι φαντάζομαι την παντός είδους καλλιτεχνία. Κακώς;