Κάποτε στον Πειραιά

 . 

Έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό...έεπρεπε και -πού ξέρεις;- αν κάτι είχε γίνει με το μαλακό πριν από καιρό, μπορεί τώρα να μη χρειαζόταν όλη αυτή η μαζεμένη υπερπροσπάθεια που πιθανόν και να αποτύχει, εδώ που τα λέμε.

"Έπρεπε, από τότε...", λέει το γεροντάκι, έπρεπε λέει και ο συνδικαλιστής, ο φορολογούμενος πολίτης...Από πότε έπρεπε, τώρα, άγνωστον! "Έπρεπε" λέει και το παπαγαλάκι στο κλουβί, λες και μιλάει για κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή:
Λ.χ. Έπρεπε τότε που ήρθε ο Καραμανλής από το Παρίσι...
Έπρεπε τότε, τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι...
Έπρεπε τότε, "όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο"...

Ή έπρεπε μήπως από "το καλοκαίρι", τότε που μαζί πηγαίναμε στην αμμουδιά...

Άλλοι πάντως σκίζουν τα ρούχα τους. Δεν έπρεπε να γίνουν ορισμένα πράγματα, λένε...Δεν έπρεπε να παίξουμε στο Χρηματιστήριο, αν και, σαν λαός, είμαστε πολύ "παίχτες". Εν πάση περιπτώσει, δεν ήταν ανάγκη να παίξουμε χρηματιστήριο. Αφού είχαμε τέτοια φόρμα, ώστε να κερδίζουμε ποδοσφαιρικά ευρωπαϊκά κύπελλα, Ολυμπιακούς αγώνες. Τι στο διάολο!

Έτσι κι ο άνθρωπος, όταν βαριέται τη ζωή του, αρχίζει:
Τη μια φταίει ο πατέρας του που παντρεύτηκε τη μάνα του, τη νοσοκόμα...την άλλη φταίει η μπανανόφλουδα που πάτησε ο πατέρας κι έσπασε το πόδι του και κατέληξε στην Πολυκλινική, όπου γνώρισε τη νοσοκόμα, που αργότερα παντρεύτηκε... Μήπως άραγε έφταιγε το κωλόπαιδο που πέταξε τη φλούδα στο πεζοδρόμιο;

Μήπως φταις εσύ, τελικά;

Εσύ φταις! Εσύ! 

Συγγνώμη, Περαία μου. Αστειευόμουν.Έφταιγε η μπανάνα, δεν έφταιγες εσύ.