Ανελκυστήρες

Φίλοι μου...φίλοι μου και παιδιά μου
Γιατί έτσι σας αποκαλώ;
Ίσως κάποιος παρωχημένος σεβασμός... είσαστε άλλωστε γενιά μου
Μα οι πραγματικά δικοί μου άνθρωποι
δεν στέκουν ανάμεσά σας
Ρωτάτε: "Και πού να 'ναι;"
Ακολουθούν αδιάκοπες κινήσεις ασανσέρ
που όταν βραδιάζει χάνονται κάτω από τη γη
όπου συνωστίζονται περιμένοντας
την πυρετική κίνηση τής αυγής

Εσύ που επιστρέφεις αποβραδίς κάπως αργά
νομίζεις πως είναι σύμπτωση
που δε βρίσκεις τον ανελκυστήρα εύκαιρο ποτέ
"Πάααλι", λες; "Μα πρέπει να τυχαίνει πάντα και μόνο σε μένα;"
"Ma deve capitare sempre a meee!", όπως έλεγε κείνος ο θεατρίνος
πιστεύοντας πως για όλες τις κακοτυχιές έφταιγε η γκαντεμιά του

Θα έρθει πάλι το πρωί
θα ανατείλουν οι ανελκυστήρες για να αρχίσουν τις διαδρομές
ως τα πιο ψηλά πατώματα, έπειτα κάτω

Ώρες γραφείου, μέρες εργάσιμες, χλιαρή χαρά
Όλα χαλαρώνουν, ξαπλώνουν, σχεδόν κοιμούνται...
Βράδυ

Οι θαλαμίσκοι, από κάθε όροφο φορτώνουν κόσμο
σκιές κουρελήδων που με πολύ ζόρι χωράνε, σπρώχνονται
συνωστίζονται χωρίς να ζητάνε παραπάνω χώρο
χωρίς καν να απαιτούν αέρα να αναπνεύσουν

Εκεί ψάξτε τους ανθρώπους μου, αυτούς που δεν είναι ανάμεσά μας