22 Νοεμβρίου, 2010

Εφηβεία στη Μεταπολίτευση


Η εικόνα που έχω για τη λεγόμενη Μεταπολίτευση, την οποία έζησα όντας ήδη μαθητής τών τελευταίων τάξεων τού γυμνασίου, πολύ πιθανόν να μην ταιριάζει με την εικόνα που έχουν οι συνομήλικοί μου και οι μικρότεροι από μένα. Μιλώ για την εποχή που ο Πέτρος κι ο Γιόχαν φτιάξανε τραστ.

Για μένα ήταν κωμικό το ότι οι ίδιοι καθηγητές τής προηγούμενης σχολικής χρονιάς άρχισαν ξαφνικά, ενώ δεν μάς είχαν ...προειδοποιήσει, να μας βομβαρδίζουν με τον Ελύτη, με το Ρίτσο, το Σεφέρη ενώ οι διοργανωτές τών σχολικών μας γιορτών προσπαθούσαν να βάλουν όσο περισσότερο Θεοδωράκη και Χατζηδάκι χωρούσε η διάρκεια τού προγράμματος.

Ό,τι και να γιορταζόταν, αυτό θα ακούγαμε: Μίκη και Μάνο. Και 25η Μαρτίου, και 28η Οκτωβρίου, και 17 Νοεμβρίου. Αυτό χαροποιούσε ιδιαίτερα ορισμένους συμμαθητές οι οποίοι αργότερα έμαθα πως σε ανύποπτο χρόνο είχαν γραφτεί στο Ρήγα, στην ΚΝΕ, στη νεολαία τού ΠΑ.ΣΟ.Κ, ενώ άλλοι τρελαμένοι αυτοαποκαλούνταν "Ανάρχες", άλλοι "Νέα Τάξη", άλλοι ροκάδες, καρεκλάδες κ.λπ.

Η μόδα, ο τρόπος για να μην αποκλειστείς από τις παρέες ήταν να δηλώνεις πίστη στον Κομουνισμό, στο Σοσιαλισμό ή στην Αναρχία, να αναφέρεσαι στο Πολυτεχνείο, να θέλεις να μπεις στο Πολυτεχνείο, να ακούς Τζόαν Μπαέζ και "Μπίτλις". Γινόταν δηλαδή, το αντίστροφο απ' ό,τι γινόταν επί Χούντας, χωρίς να ξέρει όμως κανείς γιατί το σωστό ήταν αυτό που γινόταν επί Μεταπολιτεύσεως και όχι το προηγούμενο.

Εσείς, κορόιδα, που φοράτε τα πουκάμισα με τα κουμπάκια στο γιακά δεν ξέρετε τι ...ιστορία κουβαλάτε στο σβέρκο σας. Ενώ εσείς, χαζογκόμενες, με τα στρινγκ σας δεν έχετε ουδεμία ιστορική σημασία.

Συνεχίζεται