Φαντασία

Λένε πως η ζωή ξεπερνά κάθε ανθρώπινη φαντασία. Όντως, χθες το βράδυ, ήπια καφέ με τον Πινόκιο.

Mentre vivo senza te (και δυο κουβέντες)

Η πόλη πριν τον Αύγουστο είναι ένα παιδί που τρώει τα αποφάγια τών προηγούμενων μηνών.  Ό,τι περίσσεψε από τα περασμένα πλούσια γεύματα, τα γενέθλια και τις γιορτές, την κρυμμένη χλιδή τής καθημερινότητας και την κούφια αίγλη τών αργιών,  βρίσκεται τώρα στους δρόμους.

Τους τοίχους, τις βιτρίνες, τις στάσεις τών λεωφορείων διαποτίζει αυτή η ουσία τού Ιούλη. Δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για τον Αύγουστο αν δεν έχει κάνει μια εισαγωγή με τα ανδραγαθήματα τού Ιούλη. Αλλά πάλι, όταν έχεις περιγράψει λεπτομερώς τον μήνα αυτόν, σου φαίνεται πως δεν έχεις τίποτα να πεις για το διάδοχό του, τον ευνούχο θεριστή που πάντα μού έφερνε στο νου το Χάρο.

Ένας Χάρος είναι χωρίς αχαμνά, στείρος κι αδύναμος να γονιμοποιήσει την πανσέληνο. Είναι ένας θανατοποινίτης που μετράει τις μέρες του, μια χαλαρή οικογένεια που σκορπίζεται στην παραλία. Ύστερα, ως συνήθως, θα βρουν να πουν πως γέμισαν πάλι οι μπαταρίες, αναδιοργανωθήκαμε. Χα! Πιάσε το αυγό και κούρευτο ή -πράγμα ακόμα πιο δύσκολο- τράβα τις τρίχες σου φορώντας γάντια τού μποξ.

Υπόκλιση στην Ντίβα. Μην πει κανείς πως γέρασε, πως πλακώθηκε στα κολλαγόνα...

Chapeau!!!