Τάχα κατά πόσο μοιάζουν οι αναμνήσεις μου με τα γεγονότα, όπως αυτά στην πραγματικότητα εκτυλίχθηκαν;
Όσο πιο πίσω πάω στο χρόνο, τόσο πιο ελεύθερο αναγκάζομαι να αφήσω το νου μου να αμφιβάλλει. Να αμφιβάλλει στην αρχή και στη συνέχεια να φαντάζεται.
Τελικά να εφευρίσκει ψέματα. Ψέματα, ναι. Προκειμένου να έχω μια απεικόνιση τής ζωής μου, θα μου αρκούσε και μια ατέλειωτη σειρά από ψέματα εκεί που είναι αδύνατη η ακρίβεια στην εξιστόρηση.