29 Οκτωβρίου, 2018

Διπλή ώρα

Το να ζεις με κάποιον που νομίζεις επικίνδυνα παράφρονα και που την ίδια στιγμή και εκείνος σε θεωρεί επικίνδυνα παράφρονα...θα μπορούσε να είναι αστείο ή κουραστικό. Τα πλάγια βλέμματα (αυτά τα glancing και τα leering) οι κινήσεις τών χεριών, το καμπούριασμα του σώματος...Ο ένας κοιμάται στην στάση τού "πυγμάχου" τής Πομπηίας, ο άλλος κρατά στο χέρι το τηλέφωνο σφιχτά.
Άλλος δεν κοιμάται όλη νύχτα, περνά την ώρα του στοιβάζοντας τα πιο κρυφά και πιο πολύτιμα από τα αντικείμενά τους, μια ξύλινη τουλίπα από το Άμστερνταμ, μια δεσμίδα από 100$, ένα ακριβό ρολόι, ένα κλειδί οστεοφυλακίου, ενθύμια από το Κάστρο του Μπραν.
Η ώρα που μας έδωσαν διπλή το Σάββατο στις 04.00 δεν ήταν για περισσότερο ύπνο...ήταν μια ευκαιρία για να σκεφτεί κάποιος άν αξίζει να περάσεις με άλλο τρόπο αυτή την ώρα (την διπλή ώρα ή την εξίσου ανύπαρκτη ώρα;).
Αποχωριστείτε από τέτοιες συναναστροφές...αυτό ήταν το νόημα τής διπλής ώρας που μας χαρίστηκε το Σάββατο.