Είμαι εδώ...Ήρθα για να μείνω.
Έτσι είπα και αφού διαγκωνίστηκα με τους υπόλοιπους, στάθηκα κι εγώ σε μια γωνία. Τι όμορφα που μαζευτήκαμε όλοι εδώ, ο ένας πάνω στον άλλον, ιδρωμένοι, με όλη την ξηροστομία που μας προκαλεί αυτό το συνεχόμενο άγχος, η σκέψη χωρίς καρπό και συνοχή...η αμφιθυμία στην επιλογή ανάμεσα στο "μια ζωή την έχουμε και πρέπει να τη ζήσουμε καλά" και στο "μια ζωή είναι κι ας περάσει όπως-όπως".
Και περνά ο καιρός... Οι γλώσσες μας κολλάνε στον ουρανίσκο, σαλιώνουμε τα χείλη.
-Τράβα πιο κει, να έρθω πιο δεξιά...με σπρώχνουν από αριστερά. Τι;...δεν χωράμε; Όλοι χωράμε. Όλοι οι καλοί χωράνε. Και πιο άνετα χωράνε αυτοί που σπρώχνουνε τους άλλους. Με σπρώχνουν προς τα έξω, ώσπου βρίσκομαι στο δρόμο. Αφήνω πίσω μου όλα αυτά, με την απληστία που χαρακτηρίζει εκείνους που "δεν θέλουν τίποτα".