27 Ιανουαρίου, 2012

Αντί σχολίου



Αντί σχολίου, μερικές σκέψεις για το προηγούμενο βίντεο. 
Το ζήτημα δεν είναι "ξέρω" ή "δεν ξέρω", που τελικά σημαίνει "μπορώ να ξέρω" ή "δεν μπορώ να ξέρω". Τουλάχιστον δεν είναι το σημαντικότερο όλων αυτό.
 
Άλλα διλήμματα όπως "θέλω να ξέρω" / "δεν θέλω να ξέρω" ή "πρέπει να ξέρω" / "δεν πρέπει να ξέρω", φαίνονται πιο σημαντικά. Με οφελεί να ξέρω ένα πράγμα; Πόσα άχρηστα πράγματα ξέρω;

Το "Γνώθι σεαυτόν" , η αυτογνωσία, έχει καταχωρηθεί σαν η υπέρτατη γνώση, σαν η γνώση των γνώσεων, αυτή που αποκτιέται δυσκολότερα από όλες τις γνώσεις. Ναι αλλά γιατί; Εκ των πραγμάτων είναι κτήμα ενός μόνου ανθρώπου: Ένας άνθρωπος γνωρίζει τον εαυτό του. Πάνω σ' αυτό κανείς δεν μπορεί ούτε να συμφωνήσει ούτε να διαφωνήσει. Τρίτος δεν χωρεί.

Αν ισχυριστείς πως γνωρίζεις τον εαυτό σου, εγώ δεν μπορώ να πω πως δεν είναι έτσι αλλά ούτε μπορώ να σε συγχαρώ - "μπράβο, ρε!". Και τα δυο απαιτούν να γνωρίζω κι εγώ εσένα, τόσο καλά, ώστε να συγκρίνω εσένα με την εικόνα που έχεις για την αφεντιά σου.

Κι όταν, υποθετικά, γνωρίσεις τον εαυτό σου, τι έχει να σου προσφέρει αυτή η σοφία; Θα σου επιβάλλει το επόμενο, πιο δύσκολο, καθήκον: Εμπρός, λοιπόν, τώρα που ξέρεις, τώρα που ανακάλυψες, έχεις ένα εφόδιο. Τόσο άχρηστο όσο ένα πτυχίο σ' έναν άνεργο.