Bandiere Rosse o Nere

Immagine: Bandiere di preghiera - book fotografico di raffaelebrustia

Voglio seguire bandiere rosse Voglio seguire bandiere nere oggi che nessuno segue niente e tutti stanno fermi li’ immobili a guardare Voglio seguire forze decise Distruggere senza costruire Distruggere senza pensare Il giorno dopo che faro’ Mi basterebbe devastare Tutte le faccie dai sorrisi Darebbe gioia a me bruciare Solo per vedere grandi fuochi Che vi fan scappare come topi Sterminati mentre escono Dalle loro comode tane Luoghi d’inerzia mentale Odore di muffa e di morte Televisori e cucine Frigoriferi per i cadaveri vostri Per mantenervi come mummie In un museo universale Dove nel futuro vi guarderanno Con schifo e curiosita’ Considerandovi una specie Transitoria dal pianeta Strani insetti che si son nutriti Dalle vite dei piu deboli di loro Piu’ deboli e piu’ idioti I piu’ refrattarii della storia Vorrei fare una bella compagnia Di me e di voi tutti insieme Chiusi ermeticamente In una piramide fatta di guano Lanciata verso le galassie Con  una lapide Di plastica con scritto sopra Eravamo noi I figli degli dei, i Prediletti.

Ο Ηθοποιός

 Ποιανού ήταν η σκηνοθεσία του όλου έργου;

Έχει συνειδητά επιλέξει εκείνο το ατέλειωτο καθισιό με το τσιγάρο στο στόμα, σίγουρος πως δε θα πεθάνει από αυτό κι ας το υπόσχεται πειστικά το πακέτο απ' τα τσιγάρα του.
Άλλωστε είναι βέβαιος πως δεν είναι του χαρακτήρα του η επίσπευση του θανάτου. Δεν μπορεί καν να καταλάβει αυτούς που βραχύνουν το χρόνο της ζωής τους για σημαντικούς ή όχι λόγους. Όταν θα έρθει η ώρα του όλα θα γίνουν ήρεμα, με το συνηθισμένο τρόπο. Μέχρι τότε υπάρχει χρονος να βλέπει μπροστά, αυστηρά μπροστά, εκεί που στοχεύει η μύτη του. Αν η παιδεία του επεφύλασσε κάτι καλό, αυτό ήταν οι παρωπίδες του.
Την μεγαλύτερη βεβαιότητα θα τη βρίσκει στα παντοτινά αισθήματα που προσφέρει η ζωή, για τα οποία κάτι πλανάται πάντα στην ατμόσφαιρα προβλέποντας πως δε θα υπάρχουν την επαύριο- έρωτες, όνειρα, χρήμα και δόξα.
Θα βαδίζει στους ίδιους πάντα δρόμους όντας το κριτήριο για την ηλικία τους καθώς ο ίδιος θα παραμένει πάντα ο ίδιος, στην ίδια ηλικία, αυτήν της γοητείας του ζεν πρεμιέ.
Σχεδιάζει να βρει κατάλυμα σ' ένα δωμάτιο για μποέμ εργένηδες, σε μια κουφάλα δέντρου ή καλύτερα σε μεγαλοπρεπή έπαυλη με υπηρετικό προσωπικό κάπου στη Β. Ιταλία...Το σημαντικό γι αυτόν είναι να μπορεί να ζεσταίνεται ή να καίγεται στη φωτιά της ματαιοδοξίας του, φωτιά που κρατά ζωντανή τρέφοντάς την με χαρτιά γεμάτα σημειώσεις για την τέχνη του.
Τέλος, υπόσχεση έδωσε στον εαυτό του να εφευρίσκει σενάρια της ζωής του, με τραγικά περιστατικά, δοσμένα σε θεαματικές χορογραφίες, σκηνικά ζοφερά και κοστούμια πολύχρωμα.
Τακτικά ονειρεύεται τον εαυτό του: ηθοποιό ντυμένο στα κίτρινα σαν το Μολιέρο στην τελευταία του παράσταση.