Στον Ugo Tognazzi
Είχα δεόντως ετοιμαστεί να μεταβώ για να αφήσω τον στερνό χαιρετισμό στον φίλο μου, έναν από τους τελευταίους σπουδαίους ηθοποιούς τής γενιάς μου. Οι ηθοποιοί...πόσο με έχουν απογοητεύσει με την συμπεριφορά τους όταν πεθαίνουν.
Πριν καλά καλά φτάσουν κάτω από το έδαφος έχουν ήδη οργανώσει ένα ακόμη (τελευταίο) σκηνικό:
Τί απαξίωση τού κόσμου, τού άλλοτε πιστού κοινού των.
Τί κακούς τρόπους που έχουν όλοι οι εξέχοντες θανόντες, μαζί με αυτούς και οι ηθοποιοί! Εσύ πας να τους αποχαιρετήσεις και αυτοί σού βγάζουν μια γλώσσα δύο μέτρα...σηκώνονται από την οριζόντια θέση τους, γουρλώνουν τα μάτια και σε αποπαίρνουν άγρια:
"ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΥ..."
Αποσβολωμένος εσύ, δειλά και με την πλάτη κυρτωμένη, τολμάς:
Έλεγα, ξέρεις να εκφράσω τον θαυμασμοσεβασμό μου με κάτι πιο προσωπικό, ας πούμε με ένα στεφάνι...
"ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ...ΕΙΠΑΜΕ..."
Μιά νέα γυναίκα που με κόπο κουβαλάει ένα στεφάνι στην σορό τής ντίβας, ένας μεσόκοπος άντρας που με ένα γαρύφαλλο κουτσαίνοντας τραβά προς το μνήμα τού πρώην βουλευτή τής τιμημένης οπισθοκεντρικής αριστεράς, μύθου ολοκλήρων δεκαετιών αγώνων...Κατεβασμένα τα κεφάλια όλοι αισθάνονται μικροί, λίγοι, ελάχιστοι ακόμα και για να αποθεώσουν τις μεγαλειότητές τους. Αποθέτει κάποιος κάπου ταπεινά ένα άνθος.
Το πτώμα γουρλώνει τα μάτια, ανασηκώνεται, πιάνει το άνθος και το πετάει παραπέρα "ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΥ... ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΣΕΒΕΣΑΙ;"
Απομακρύνθηκα κλωτσώντας όλα τα στεφάνια που συνάντησα μπροστά μου. Άρχισα να φωνάζω: Μα τι στεφάνια και "αντί στεφάνου". Θα σας δείξω εγώ, σε όλους τους ξιπασμένους. Στα αποτεφρωτήρια θα σας στείλω όλους!
Είχα δεόντως ετοιμαστεί να μεταβώ για να αφήσω τον στερνό χαιρετισμό στον φίλο μου, έναν από τους τελευταίους σπουδαίους ηθοποιούς τής γενιάς μου. Οι ηθοποιοί...πόσο με έχουν απογοητεύσει με την συμπεριφορά τους όταν πεθαίνουν.
Πριν καλά καλά φτάσουν κάτω από το έδαφος έχουν ήδη οργανώσει ένα ακόμη (τελευταίο) σκηνικό:
Τί απαξίωση τού κόσμου, τού άλλοτε πιστού κοινού των.
Τί κακούς τρόπους που έχουν όλοι οι εξέχοντες θανόντες, μαζί με αυτούς και οι ηθοποιοί! Εσύ πας να τους αποχαιρετήσεις και αυτοί σού βγάζουν μια γλώσσα δύο μέτρα...σηκώνονται από την οριζόντια θέση τους, γουρλώνουν τα μάτια και σε αποπαίρνουν άγρια:
"ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΥ..."
Αποσβολωμένος εσύ, δειλά και με την πλάτη κυρτωμένη, τολμάς:
Έλεγα, ξέρεις να εκφράσω τον θαυμασμοσεβασμό μου με κάτι πιο προσωπικό, ας πούμε με ένα στεφάνι...
"ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ...ΕΙΠΑΜΕ..."
Μιά νέα γυναίκα που με κόπο κουβαλάει ένα στεφάνι στην σορό τής ντίβας, ένας μεσόκοπος άντρας που με ένα γαρύφαλλο κουτσαίνοντας τραβά προς το μνήμα τού πρώην βουλευτή τής τιμημένης οπισθοκεντρικής αριστεράς, μύθου ολοκλήρων δεκαετιών αγώνων...Κατεβασμένα τα κεφάλια όλοι αισθάνονται μικροί, λίγοι, ελάχιστοι ακόμα και για να αποθεώσουν τις μεγαλειότητές τους. Αποθέτει κάποιος κάπου ταπεινά ένα άνθος.
Το πτώμα γουρλώνει τα μάτια, ανασηκώνεται, πιάνει το άνθος και το πετάει παραπέρα "ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΥ... ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΣΕΒΕΣΑΙ;"
Απομακρύνθηκα κλωτσώντας όλα τα στεφάνια που συνάντησα μπροστά μου. Άρχισα να φωνάζω: Μα τι στεφάνια και "αντί στεφάνου". Θα σας δείξω εγώ, σε όλους τους ξιπασμένους. Στα αποτεφρωτήρια θα σας στείλω όλους!