Η θέα από το παράθυρό μου έμοιαζε με ένα εξ επαφής κοίταγμα γυαλιού αναμεμειγμένου με κοβάλτιο, το ίδιο οπτικό αποτέλεσμα που δίνουν συνδυάζοντας αυτά τα δυο υλικά οι τεχνίτες τού Μουράνο. Μια απεραντοσύνη από γαλάζιο που δε διακοπτόταν, από τη Δύση μέχρι την Ανατολή παρά μόνο από σειρές συννέφων, δεν άφηνε τίποτ' άλλο να φανεί από το μικρό άνοιγμα τού δωματίου μου. Τα κοντινά ξενοδοχεία δεν είχαν ακόμα ορθώσει τις μουσικές τους ως το συνηθισμένο ύψος κι έτσι κάθε τόσο μια φωνή πλανόδιου πωλητή διαιρούσε το παράθυρό μου σε δυο τρίγωνα. Δοκίμαζα να λύσω Πυθαγόρειες ασκήσεις σχηματίζοντας διαγωνίους με το δάχτυλό μου στον αέρα.
Στο περβάζι τού παραθύρου αυτού είχα, ώρες ολόκληρες, αφημένα πρόχειρα σημειώματα με στίχους, στηριγμένα προσωρινά με καρφίτσες πάνω στο ξύλο. Άλλες φορές ο αέρας τα ξεκάρφωνε στέλνοντάς μου τα πάλι προς τα μέσα κι άλλες φορές τα ρουφούσε προς τα έξω, απαγγέλλοντας τα στιχάκια μου, πράγμα που αντιλαμβανόμουν σαν πέταγμα από θαλασσοπούλια. Λες κι εγώ ο ίδιος είχα απελευθερώσει, αντί για εκείνο το συρφετό λέξεων και σκέψεων που είχα μέσα μου, μονάχα αριθμούς. Απλούς αριθμούς που ξεμάκραιναν ο ένας πίσω από τον άλλον, κατασκευάζοντας προβλέψιμες κι ατέλειωτες ακολουθίες όπως αυτή τού Φιμπονάτσι.