Μπερδεύω τώρα τα λεγόμενά σου
Όποιαν ανοησία κι αν ακούσω
μοιάζει πως ήτανε δική σου ρήση
ή τής μητέρας μου νουθεσία
γυναίκας τού άλλου κόσμου
Ύστερα πάλι είναι έργο δύσκολο
να θυμηθώ σε ποιονε κάτι είπα
τη μια κουβέντα ή την άλλη
Πότε, πού; Ποιος ήταν, ποιά;
Σε ποιά πλευρά τού Ιόνιου;
"Προς τι αυτή η ενασχόληση;"
σ' ακούω ήδη να ρωτάς
Ξέρεις οι λέξεις μοιάζουν λύματα
σκορπάνε μες τις θάλασσες
και δηλητήρια γίνονται
ξύλα, συντρίμμια ναυαγίων
ξεβράζονται απ' τα κύματα