Είμαι άνθρωπος που σπάνια χαμογελάει, είναι αλήθεια, αλλά γύρω μου υπάρχουν κιόλας πολλοί που χαμογελούν και γελάνε διαρκώς, χωρίς όμως να σού λένε ποτέ τι έχουν μέσα στην ψυχή τους, είχε πει ο L. Tenco.
Αργότερα, πολύ λίγο μετά το San Remo 1967, βρέθηκε νεκρός από την αγαπημένη του Dalida έχοντας αφήσει το παρακάτω σημείωμα:
"Αγάπησα το Ιταλικό κοινό και τού αφιέρωσα, μάταια, πέντε χρόνια από τη ζωή μου. Καταλήγω σ' αυτήν την πράξη όχι γιατί κουράστηκα από τη ζωή -αντιθέτως- αλλά σαν πράξη διαμαρτυρίας απέναντι σ' ένα κοινό που στέλνει στον τελικό (τού San Remo) το "Io, tu e le rose" και σε μια επιτροπή που επιλέγει το "La rivoluzione". Ελπίζω αυτή η πράξη μου να ξεκαθαρίσει τις ιδέες μου (περί τραγουδιού) σε μερικούς.
Γειά σας.
Luigi."
Πολύ νωρίτερα, σε άλλη περίσταση, είχε πει: "Ο κόσμος μιλάει, μιλάει,
χωρίς να διανοείται τι λέει, υπάρχει πολύς θόρυβος για μια μονάχα φωνή.
Είμαι ένας τραγουδοποιός που τραγουδά σε μια λάθος εποχή, σε καιρούς που
δεν τού ανήκουν..."
Σ' εμάς έμεινε στη μνήμη με το μελαγχολικό, όπως και τα περισσότερά του, αυτό τραγούδι: