Χτές πάλι, θυμάμαι κοίταξα το ρολόι μου τέτοια ώρα. Οχτώ παρά είκοσι δύο και οι δείκτες συναντιούνται. Ωροδείκτης, λεπτοδείκτης, δευτερολεπτοδείκτης για μια στιγμή γίνονται ένα. Άλλες 23 φορές γίνεται αυτό στο εικοσιτετράωρο σε επαναλαμβανόμενες, στερεοτυπικές "συναστρίες" της ανίας.
Γκρινιάζω, παραπονιέμαι:
Πού είναι αυτοί που ζήτησαν το ρόλο του παρηγορητή μου, του διασκεδαστή, του φίλου; Έφυγαν ή -απρόσεκτος- τους έδιωξα; Ζήτησαν αυτό τό ρόλο ή τους τον έδωσα αυτεπάγγελτα και μετά τους τον αφαίρεσα; Αυθάδης, ζητώ και να μάθω τη διαφορά ανάμεσα στις δύο εκδοχές. Σώθηκα...Οχτώ παρά εικοσιδύο κ.λπ. Ναι, βέβαια, πρόκειται για μια μονομανία, μια εμμονή με τη μέτρηση του χρόνου. Θα ακουγόταν πιο κομψό αν έλεγα ότι πρόκειται για ένα υπαρξιακό πρόβλημα σχετικό με την επανάληψη των στιγμών ή -πιό εξιδανικευμένα- με την αιώνια επιστροφή.
Ξέρεις: προχωράμε, προχωράμε κι όλο στο ίδιο σημείο βρισκόμαστε. Κύκλος η ζωή ή σπείρα; Ναι, σπιράλ πρέπει να λέγεται. Σαν το σπιράλ που βάζουν οι γυναίκες στο πράμα τους για να μην κάνουνε παιδιά, να γίνονται επιλεκτικά στείρες δηλαδή. Έτσι και η ζωή έγινε στείρα και δε γεννάει πιά τίποτα.
Μα τι λέω τώρα; Το σκέφτηκα καλά τι θα ακούσω από αυτούς που θα διαβάσουν τις ανοησίες μου; Τόσα πράγματα γίνονται στον κόσμο γύρω μου κι εγώ μιλάω για ανία! Σε λίγο, ο ασυνείδητος, θα έχω μπει για τα καλά μέσα στον εαυτό μου. Αυτοί που μιλούσαν για το Angst (αυτό το απροσδιόριστο άγχος που σε ακινητοποιεί) θα με κάνουν το υπ. αριθμ.1 πειστήριο για ν' αποδείξουν ότι είχαν δίκιο.
Το δίκιο όμως απόψε το θέλω εγώ, όλο για μένα. Αυτό το δικαίωμα να γκρινιάξω, να μιλήσω μόνος μου, να βρίσω έτσι γενικώς, εντελώς αγοραία με το παράθυρό μου ανοικτό, όταν βραδιάσει. Να ακούω τον αντίλαλο τής φωνής μου.
Ύστερα ανάμεσα σε μεμψιμοιρίες, βρισιές και κλάματα -ξέροντας πολύ καλά πως δεν είναι ευπρεπές,μα καθόλου ευπρεπές- θέλω να χώσω στο στομάχι μου αυτή την...ξεχωριστή μου μέρα μαζί μ' ένα τοστ κι ένα κουτάκι μπύρα.
Μπορούν όμως όλοι να είναι ήσυχοι πως ο αχάριστος κακομαθημένος θα επιπληχθεί. Πριν πάω για ύπνο θα καθίσω στο εδώλιο μπροστά στον καθρέφτη. Αν τους ανακουφίσει όλους αυτό, έχει καλώς. Αν πάλι τους είναι λίγο, θα φανώ ακόμα πιο αυστηρός με τον εαυτό μου. Θ' αφήσω έτσι στους άλλους τον πλαδαρό ρόλο του επιεικούς. θα βρω πάλι άλλον φίλο κι άλλον παρηγορητή. Ύστερα άλλους...κι άλλους. Μια σκηνή είναι ο κόσμος κι ο θίασος ανακυκλώνεται.
Πολλές πρεμιέρες.Όλοι θα δείξουν το ταλέντο τους.
Μοιρασιές ρόλων...εξαιρετικές. Casting για όσκαρ!