Ποια μάνα δεν είναι καλή; Τι κάνει η μάνα, που εμείς (λάθος) είμαστε βέβαιοι ότι είναι έργο τού πατέρα;
Εκβιάζει και τρομοκρατεί.
Μα ο πατέρας δεν είναι εκείνος που εκφοβίζει, εκείνος που ρίχνει τις φοβερές σφαλιάρες, που επιπλήττει με την αγριοφωνάρα του, με τις παλιοκουβέντες; Φάε αυτή τη σφαλιάρα και κάτσε καλά, μη φας κι άλλη!
Ο άνθρωπος δε φοβάται τον πατέρα, εξάλλου στα 14 χρόνια του μπορεί ήδη να ανταποδώσει τις σφαλιάρες στον πάλαι ποτέ ακμαίο πατέρα.
Η μάνα όμως παραμένει μια τιμωρητική, αυστηρή και κατηφής (όσο γερνάει) φυσιογνωμία, που ξυπνάει στο παιδί της εκείνο το απαίσιο εμπάργκο γάλακτος που γινόταν είτε από τιμωρητική πρόθεση είτε από κούραση. Είτε επειδή την είχε τσαντίσει ο πατέρας είτε επειδή δεν ήθελε διαρκώς σκοτούρες στο κεφάλι της.
Έτσι, σήμερα η μάνα που είναι "μια", είναι συν τοις άλλοις (ακόμα και σήμερα) εκείνο το πρόσωπο που, βάζοντας μέσα το βυζί της, δημιουργούσε κάποτε πραγματική δυστυχία. Είναι να μην την τρέμεις, σαν να ήταν ένας δικτάτωρ;