Όποιος έχει κάπως συχνά τις μαύρες του, εδώ στο κέντρο, θα 'χει περάσει κάποιο βράδυ από τη "Ρέμβη". Ένα μπαρ γι αυτούς τους άντρες που δε θα 'θελαν με τίποτα να ξέρουν οι γυναίκες πως περνούν τις ώρες τους εκεί. Σχεδόν καμμιά νορμάλ γυναίκα δε θα ήθελε να έχει σύζυγό της έναν άντρα που συχνάζει στη Ρέμβη.
Αυτοί που πάνε κει,συνήθως συνταξιούχοι ναυτικοί ή άνεργα τομάρια κι ευκαιριακοί οικοδόμοι, όταν η μουσική δυναμώσει πιάνουν κουβέντες τάχαμου βαθιές μπροστά σε γυναίκες που καλά-καλά τη γλώσσα δεν την ξέρουν. "Μολδαβία,εσύ;". "Εσυ Τμπιλίσι είπες;". Είναι οι γνωστές ατάκες...
Μερικοί απ' αυτούς κάνουνε μίγμα εκρηκτικό, τέτοιο που σα βρεθείς κοντά τους ούτε στιγμή το πηγούνι σου στο χέρι δε θα ακουμπήσεις από βαρεμάρα.
Τα ίδια συνέχεια θα θυμηθούν μα κάθε φορά θα είναι ειπωμένα διαφορετικά: κάνα στραβό ταξίδι πριν τριάντα χρόνια ή κάποιος φίλος που πέθανε πριν πέντε χρόνια αλλά ο θάνατός του πάντα επίκαιρος παραμένει, κάποιος αιώνιος τσακωμός που δε θα 'χει ποτέ τέλος. Δε θα ακούσεις τίποτα για σπίτια, για τετραγωνικά μέτρα και μπαλκόνια με θέα. Ούτε ποιός γιορτάζει σήμερα, ποιά θα γεννήσει τον επόμενο μήνα, αν χώρισαν ο Γιώργος με την Καίτη κι αν έπεσε κάποια χοληστερίνη.
Ιδέες μεγάλες δεν υπάρχουν εδώ μέσα και χέστηκαν για τα πολιτικά. Μόνο αναμνήσεις κι ίσως λιγάκι νοσταλγία που σέρνεται στα πατώματα σαν τη βρώμικη πατσαβούρα που στάζοντας απόνερα καθαρίζει τις πατημασιές αυτών που μπαίνουν χωρίς κανείς να τούς χαιρετήσει. Ούτε κι αυτοί δε χαιρετούν. Έτσι ανταποδίδουνε και δίνουνε το σήμα:"πάλι χάλια τα κέφια..."
Είναι στο πρόγραμμα κάποια ώρα και το κλείσιμο της πόρτας. Τότε το μπαρ κλείνει, όποιος πρέπει να είναι μέσα έχει ήδη μπει. Όσοι θελήσουν να ρίξουν μια ματιά μέσα για να χαζέψουν τι γίνεται μέσα στο "κωλόμπαρο" θα βρουν μπροστά τους μόνο τούς καθρέφτες της πόρτας. Η φωτεινή πινακίδα με τα γαλάζια γράμματα έχει ανάψει.
Κι εσείς, αν καμμιά φορά νιώσετε αυτή τη λεπτή μελαγχολία που δεν ξέρετε γιατί σας έχει πιάσει, κάντε μια βόλτα εδώ στο κέντρο. Αν δε σας φάνηκε κανένα στέκι ελκυστικό για να αράξετε και δεν κάνατε κέφι το φαστφουντάδικο, σας ξύνιζε το Ξύλινο με τ' αμερικανοτράγουδα, σας βρώμαγαν οι μεγαπιτσαρίες με τις παρέες και μπουχτίσατε με τα νεγρορεμπέτικα του στυλ "μεταπολίτευση", ελάτε.
Είναι αληθινή κι ατόφια η στεναχώρια εδώ στη Ρέμβη και δε σού υπόσχεται κανείς να μοιραστεί το πρόβλημά σου.
Η ευχαρίστηση εδώ είναι να μπείτε όλοι στο ίδιο καζάνι, να βράσετε μεσ' το ζουμί σας κόβοντας τις φλέβες σας νιώθοντας πως μέσα τους δεν κυλάει πιά αίμα, μα κάτι άλλο. Κάτι άλλο που μυρίζετε στον αέρα όλη την ώρα που τα απόνερα "καθαρίζουν" το πάτωμα και νιώθετε εκείνη την καταβρεγμένη πατσαβούρα να σέρνεται σα χαδιάρικο κατοικίδιο, μετά από τα πόδια τού διπλανού, και στα δικά σας πόδια.