Ξυπνάει ο άλλος μου εαυτός... Αν έχω κι άλλον εαυτό; Εννοείται! Και συνυπάρχουμε βέβαια, είμαστε σιαμαίοι. Σιαμαίοι αλλά όχι δίδυμοι. Αααα διαφέρουμε πολύ. Καμία σχέση: ο ένας από μας είναι άνθρωπος κι ο άλλος ποντίκι. Κι όμως...ζούμε μαζί, ένα ποντίκι κολλημένο (από την ράχη του) στη μασχάλη ενός άντρα.
Τα λέω όλα τούτα γιατί κυκλοφορεί λίγο σαν παροιμιώδης έκφραση, σαν μεταφορά η ρήση "άνθρωποι και ποντίκια". Δεν γνώρισαν όλοι εκείνη τη σκοτεινή εποχή όπου άνθρωποι και ποντίκια αναγκάστηκαν, για διακόσια περίπου χρόνια, να συμβιώσουν...Μιλάμε για μια πολύ στενή συμβίωση, σε μια έκταση 2 τετραγ. χιλιομέτρων, σαν το Μονακό ή το Ελληνικό, ας πούμε.
Ήταν τόσο στενή η συγκατοίκηση... και εννοείται ότι προς το τέλος της έγινε ανυπόφορη. Ακόμη κι αν συνήθιζες το περπάτημα τού ποντικού πάνω στα πόδια σου ή το δικό σου περπάτημα ξυπόλυτος πάνω σε στοίβα από ζωντανούς αρουραίους, οι υγειονομικές συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί από τα δαγκώματα ένθεν κι ένθεν, γέννησαν τους μικροοργανισμούς με το γενετικό υλικό που έκανε εφικτή την δημιουργία ανθρώπων με ένα ή και παραπάνω ποντίκια συνδεδεμένα πάνω τους.
Απ' ευθείας απόγονος ων κι εγώ αυτού τού είδους συνέχισα τη δυναστεία αυτή που δέχεται απάνω της τον ποντικό, σε μια κοινή μοίρα, σε ένα σώμα και δυο ξέχωρες ψυχές που κάνουν πιο σοφές η μια την άλλη. Μα και οι άνθρωποι τού είδους μου γίνανε πιο ειρηνικοί αλλά και λίγο απόμακροι μεταξύ τους, πιο συγκαταβατικοί, αποφασισμένοι σε μια πορεία προς το Γολγοθά, φορτωμένοι καθένας τον ... ποντικό του. Υπάρχει σεβασμός! Ποιος θα χάιδευε ποτέ ή ποιος θα ποδοπάταγε τον ποντικό τού άλλου; Για την αξιοπρέπεια... αυτή δεν βοηθούσε: μού την είχαν χιλιοποδοπατήσει.
Τώρα έχω φύλακα...Σαν κινδυνεύω, "ξυπνάει ο άλλος μου εαυτός".