20 Νοεμβρίου, 2011

Αποβολές



Ήταν ακόμα καταβεβλημένος από τους απανωτούς εμέτους ο Δ., τότε όταν με είχε καλέσει. Είχε απευθυνθεί σε μένα για να μου εκμυστηρευτεί ορισμένα γεγονότα που ναι μεν τον έβαλαν σε υποψίες, αλλά δεν τολμούσε δε να αναφέρει ούτε στο γιατρό φίλο του που τον κούραρε όποτε χρειαζόταν. Θορυβήθηκε, λογικά, από το ότι οι έμετοι επαναλαμβάνονταν ανά δυο ή τρεις μέρες χωρίς να νιώθει κάποιο άλλο σύμπτωμα. Επίσης τον παραξένευε επειδή κάθε φορά έβγαζε από το στόμα μικρά μεταλλικά κομμάτια, πρασινωπά.

Όλα αυτά τα αντιπαρερχόταν ο Δ. Σε τελική ανάλυση η επιστήμη έχει τόσα να ανακαλύψει. Αυτό που τον τρόμαζε ήταν ότι, μετά την κάθε εξαγωγή, παρουσίαζε μια αλλαγή στην προσωπικότητά του. Αυτό τον έκανε να ντρέπεται και να φοβάται μήπως χάσει τους φίλους του. Οι τσακωμοί μαζί τους είχαν ήδη αρχίσει όταν, μετά μια "εξαγωγή", άρχισε ένα λογίδριο στο οποίο υποστήριζε πως η Δημοκρατία δεν είναι το ζητούμενο πολίτευμα και οι εκλογές ήταν μια άδικη, παράλογη διαδικασία. Έπειτα άρχισε να τα βάζει με τους λαθρομετανάστες που του φαίνονταν πολλοί για τη γειτονιά του και την Ελλάδα γενικότερα. Ύστερα έβαλε στο στόχαστρό του τη νοοτροπία τών φίλων του που μονοπωλούσαν την επαναστατικότητα πιστεύοντας πως κατέχουν τη σωστή στρατηγική ενώ οι άλλοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

-Ούτε επανάσταση δεν θες πια, βρε Δ.;
-Θέλω αλλά όχι από αυτούς τους μαλ/κες που δεν ξέρουν τι θέλουν.

Φασίστα τον είπαν οι φίλοι του. Ρατσιστή τον είπαν. Καταθλιπτικό τον είπαν. Αλλαγμένο, αντιπαθή, μίζερο, ανίδεο...Μέχρι που τον απομόνωσαν καθιερώνοντας σαν επίσημη αφορμή το ότι "οι έμετοί του πιθανόν είναι κάποιο νόσημα που εκδηλώνεται με αλλαγές στην σκέψη". Βρήκαν και κάτι μελέτες για παρόμοια συμβάντα στη Λατινική Αμερική όπου μάλλον οι μύγες είχαν μολύνει πολύ κόσμο, όπως είχε καταγγείλει ο ...Τσάβες. Τον κρέμασαν στο FB και στο twitter, σαν απόδειξη πως υποβαλλόμαστε σε ψεκασμό, πλύση εγκεφάλου, στέγνωμα, σιδέρωμα κ.ο.κ. Μόνο το FB θα μας σώσει από την επίθεση που δεχόμαστε -ή από την Ακροδεξιά ή την Ευρώπη ή το Ισλάμ ή τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, το φονταμενταλισμό ή κάτι άλλο, ακόμα άγνωστο. Πάντως η γειτονιά δε θα καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια και μάλιστα θα "ξύπναγε" και τις άλλες γειτονιές.

Εμένα, λόγω τού ότι "στάθηκα" κοντά στο Δ. με ξαπόστειλαν από την παρέα. Ο Δ., μια που αποτελούσα μέλος εκείνης τής παρέας, έκρινε πως ίσως ήμουν κι εγώ υπεύθυνος για τους εμέτους του και με ξαπόστειλε. Όταν απομακρύνθηκε από αυτούς κι από μένα, σταμάτησαν εντελώς οι "εξαγωγές". Ε, καμιά φορά τυχαίνει κάποια ίωση, καμιά γαστρίτιδα και κάνει που και που έναν εμετάκο. Ψάχνει πάντα καλά αλλά δε βρίσκει μέσα πια πρασινωπά, μεταλλικά κομματάκια. Τσεκάρει και τις πεποιθήσεις του μετά και τις βρίσκει σταθερές - "Θεός φυλάξοι!", λέει.    

Φλου




Φυσικά και είναι πολυπληθής η φάρα μου, είναι φανερό "τι καπνό φουμάρω" (όπως έλεγε ένας παλιός κωμικός μας, "κελ ταμπάκ φυμέ"). Φυσικά και μπορεί καθείς, από τα χαρακτηριστικά μου και μόνο, να αντιληφθεί ποιας ράτσας σκύλος είμαι. Τα συμπλέγματά μου που είναι εξίσου σεβαστά με την παιδεία μου είναι η αιτία τής πορείας μου, αυτού του "ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω". Οι κλυδωνισμοί και οι αργοπορίες δεν με ενοχλούν, πάντως. Και το ροκάνισμα τού χρόνου είναι ακόμα μια γνωστή, καλή επιθετική στρατηγική.


Όλα είναι λειτουργικά, δεν είναι απαραίτητο να αντιλαμβανόμαστε όλοι την ίδια πραγματικότητα. Στη Βαβέλ πιστεύω πως δεν ήταν μόνο η γλώσσα που "στράβωσε" - επιτέλους ας με πληροφορήσει κάποιος, τι στο καλό! Όταν κάποιος επαναπροσδιορίζεται και το κάνει μόνος μέσα σε μια ομάδα, τότε οι άλλοι τον βλέπουν σαν υπόθεση Τζέκυλ / Χάυντ και... και τίποτα, απλώς κάθονται και τον βλέπουν. Όταν επαναπροσδιορίζεται ολόκληρη η ομάδα, τότε προκύπτει μια Βαβέλ. Ευνόητο είναι πως η Βαβέλ μοιάζει πιο εύπεπτη από εκείνο το ντουέττο Τζ./Χ.


Επαναπροσδιορίζομαι, δηλ. αλλάζω γνώμη για τον εαυτό μου, αλλάζω τη σχέση μου με τους άλλους, βρίσκω καινούργιες συντεταγμένες πάνω στο χάρτη. Ο ίδιος παραμένω πάντως κι ούτε οι άλλοι αλλάζουν. Ελαφρώς, δειλά, κοιτώντας δεξιά κι αριστερά, αλλάζουν θέση στο χάρτη. Αυτά. Α, ο κωμικός που ανάφερα ήταν ο Ν. Ρίζος.