20 Νοεμβρίου, 2011

Φλου




Φυσικά και είναι πολυπληθής η φάρα μου, είναι φανερό "τι καπνό φουμάρω" (όπως έλεγε ένας παλιός κωμικός μας, "κελ ταμπάκ φυμέ"). Φυσικά και μπορεί καθείς, από τα χαρακτηριστικά μου και μόνο, να αντιληφθεί ποιας ράτσας σκύλος είμαι. Τα συμπλέγματά μου που είναι εξίσου σεβαστά με την παιδεία μου είναι η αιτία τής πορείας μου, αυτού του "ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω". Οι κλυδωνισμοί και οι αργοπορίες δεν με ενοχλούν, πάντως. Και το ροκάνισμα τού χρόνου είναι ακόμα μια γνωστή, καλή επιθετική στρατηγική.


Όλα είναι λειτουργικά, δεν είναι απαραίτητο να αντιλαμβανόμαστε όλοι την ίδια πραγματικότητα. Στη Βαβέλ πιστεύω πως δεν ήταν μόνο η γλώσσα που "στράβωσε" - επιτέλους ας με πληροφορήσει κάποιος, τι στο καλό! Όταν κάποιος επαναπροσδιορίζεται και το κάνει μόνος μέσα σε μια ομάδα, τότε οι άλλοι τον βλέπουν σαν υπόθεση Τζέκυλ / Χάυντ και... και τίποτα, απλώς κάθονται και τον βλέπουν. Όταν επαναπροσδιορίζεται ολόκληρη η ομάδα, τότε προκύπτει μια Βαβέλ. Ευνόητο είναι πως η Βαβέλ μοιάζει πιο εύπεπτη από εκείνο το ντουέττο Τζ./Χ.


Επαναπροσδιορίζομαι, δηλ. αλλάζω γνώμη για τον εαυτό μου, αλλάζω τη σχέση μου με τους άλλους, βρίσκω καινούργιες συντεταγμένες πάνω στο χάρτη. Ο ίδιος παραμένω πάντως κι ούτε οι άλλοι αλλάζουν. Ελαφρώς, δειλά, κοιτώντας δεξιά κι αριστερά, αλλάζουν θέση στο χάρτη. Αυτά. Α, ο κωμικός που ανάφερα ήταν ο Ν. Ρίζος.

Δεν υπάρχουν σχόλια: