Πιό χαμηλά από τις πεταχτές της κλείδες
Είχε ένα μετρονόμο
Φτιαγμένο από μαόνι και ασήμι
Ελεγε πως δίνει μ' ακρίβεια το ρυθμό
Και το έλεγε καρδιά…
Πίσω από το στιλπνό της στέρνο
Είχε έναν μικρό ήλιο
Από λάβα και γυαλί
Ελεγε πως δύει κι ανατέλλει καθημερινά
Και το έλεγε καρδιά…
Πιό ψηλά απ' το όρος της
Είχε ένα νυχτολούλουδο
Βέβαιη ήταν πως δε θα μαραθεί
Ελεγε πως ανθίζει αδιάκοπα κάθε στιγμή
Και το έλεγε καρδιά…
Εγώ,καθόσον άκουγα όλ' αυτά
Χαζογελούσα ή δάκρυζα
Λίγο προσποιητά
Λίγο κατά παραγγελία
Κοιτώντας μέσα στην κλεψύδρα
Την άμμο
Που λιγόστευε σιγά-σιγά
Μετά πιό γρήγορα
Μέχρι που τέλειωσε με μιάς
Πήγε να πιάσει πάλι την κλεψύδρα
Ετοιμάστηκε να την αναποδογυρίσει
Να πάρει κι άλλο χρόνο
Μεταφορές κι αλληγορίες
Γιά ν' αρχίσει πάλι
Την ανατομία της απ'την αρχή
Όταν της έπιασα το χέρι δυνατά
Και κακότροπα της είπα:
Α!Είχα κι εγώ κάποτε,μα όχι πιά
Αυτό που εσύ αποκαλείς καρδιά.