Οι άλλοι, πολύ συχνά, είναι εκείνοι που διαμορφώνουν αυτό το μαραμένο "Είναι" σου, την παρακμή σου. Αυτό που μοιάζει ευνουχισμένο, ανίκανο, γερασμένο. Η ακύρωση που γίνεται από τους άλλους στο πρόσωπό σου, η βαθμιαία υποτίμησή σου ως ον, αυτό το Esc τους στη θέση τού Enter σου, αυτό το τράβηγμα τής φανέλας από πίσω με το επακόλουθο πέσιμο. Αυτό πολλές φορές σε κάνει να τα βάζεις με το "χρόνο που πέρασε". Λάθος σκέψη: ο χρόνος, με το πέρασμά του, μπορεί να σε πάει και προς τα πάνω. Αλλά είναι τα χάλια τών άλλων που γερνάνε εσένα και τα χάλια τα δικά σου που γερνάνε τους άλλους.
Από τούτον εδώ, στο βίντεο, έμεινε κάτι αγνώριστο, άσχετο μ' αυτό που ήταν.