Τον φώναζαν Νάρκισσο επειδή κι αυτός περνούσε τις μέρες του κοιτώντας το πρόσωπο και το μπούστο του να καθρεφτίζονται μέσα στα νερά τού συντριβανιού, όπως ακριβώς έκανε κι ο αυθεντικός Νάρκισσος στη λίμνη του.
Επειδή ο κόσμος έχει την εμμονή να βλέπει μόνο μια πράξη, χωρίς να ενδιαφέρεται για τα εκάστοτε κίνητρά της, τού έβαλαν αυτό το όνομα αν κι ο ίδιος δε συναίνεσε ποτέ σ' αυτό. Ήξερε την κεντρική ιδέα τού μύθου και δεν έβρισκε κανένα κοινό σημείο ανάμεσα στο μύθο και τη δική του περίπτωση.
Αυτός δεν θαύμαζε την εικόνα του, το είδωλό του ή κάτι τέτοιο. Προσπαθούσε μόνο να μη βλέπει τα πρόσωπα τών άλλων που τού φαίνονταν όλα τόσο όμορφα ώστε μέσα του να νιώθει πολύ άβολα με την ασχήμια που νόμιζε πως κουβαλούσε.
Τα νερά τού συντριβανιού είναι πάντα ανήσυχα είτε λόγω τής συνεχόμενης ροής τους είτε από τα ριπίδια τού αέρα κι έτσι το είδωλό του τρεμόπαιζε ώστε εκείνος δεν ξεχώριζε λεπτομέρειες. Μόνο ένα τρεμάμενο περίγραμμα έβλεπε που κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν κάποιου άλλου.
Έκλαιγε εκεί ο Νάρκισσος και πίστευε πως κάθε δάκρυ που κυλούσε στα μάγουλά του έπαιρνε μαζί του λίγη από την ασχήμια του πριν πέσει και χαθεί κι αυτό μέσα στο συντριβάνι.