Αυτό που χρειαζόμαστε όλοι είναι μια τρύπα όπου θα χωθούμε, περνώντας τα βράδια μας με ευγενείς ασχολίες, όπως βασανίζοντας ο ένας τον άλλον εκ περιτροπής, επωφελούμενοι τής αδυναμίας τού εκάστοτε ανυπεράσπιστου ώσπου να έρθει η σειρά μας να παίξουμε αυτόν το ρόλο.
Προς το παρόν έχουν άλλοι σειρά, πριν από μας θα φάνε άλλοι τις σφαλιάρες, άλλοι θα δουν τις σάρκες τους να πέφτουν λες και είναι λεπροί. Λες και οι σάρκες τους πέφτουν από πάνω τους όπως πέφτουν από τους Χανσενικούς η μύτη, τα αυτιά. Εμείς θα τις ξεσκίζουμε με ζήλο.
Ύστερα θα 'ρθει κι η σειρά μας! Εμάς που θα έχουμε μείνει τελευταίοι για να βασανιστούμε, τάχα εμείς θα βρούμε βασανιστές αντάξιούς μας; Ή μήπως ανθρωπάκια ατάλαντα -αυτά τα ίδια που απέτυχαν άλλοτε να μας αγαπήσουν, να μας συμπονέσουν, να μας συντρέξουν- μήπως τα ίδια, λέω, θα βρούμε μπρος μας ως βασανιστές;
Τι απαίσια παρωδία τού "120 μέρες στα Σόδομα" θα ήταν! Βασανιστήριο γελοίο ...αναρωτιέμαι κι αν είναι εφικτό. Δύσκολο πρέπει να 'ναι το να σε σοδομίσουνε άντρες ανίκανοι ή εκείνοι που πάσχουνε από τη νόσο τού Peyronie.