Ο μυστήριος αυτός ο τύπος, ενώ προσπαθούσα να κοιμηθώ, μού ανάβει το φως. "Η ζωή πνέει τα λοίσθια", άρχισε να ουρλιάζει μέσα στο σπίτι, "ο πλανήτης μας είναι κιόλας νεκρός". Τυλιγμένος μέσα σ' ένα τσουβάλι άρχισε μέσα στο σπίτι να τριγυρνά. Διαμαρτυρήθηκα, του λέω "είναι η ώρα τρεις, ξάπλωσε στον καναπέ και τα λέμε αύριο το πρωί νωρίς".
Προσπάθησα να τον πείσω πως, αφού το μέλλον είναι τόσο λίγο, δεν αξίζει γι' αυτό κανείς να μιλά. Πιο καλά να τυρβάζουμε περί άλλα, τις χαρές και τις λύπες απ' το παρελθόν. Τα περασμένα έχουν απ' όλα: γέλιο, κλάμα, λύπη, χαρά και σου χαρίζουν του μουσείου τη γαλήνη που λέει πως ποτέ δε θα 'ρθούνε ξανά.
Ο τύπος μες το τσουβάλι, όπως όλοι όσοι προβλέπουν τού κόσμου το τέλος, το μόνο που έψαχνε ήταν ένας φίλος. Κάποιος στον κόπο να μπει να τον πείσει πως δεν τελειώσαν όλα εκεί. Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που περιπλανιέται χωρίς να γυρεύει λύπη, γέλιο ή χαρά- τι πολυτέλειες! Κρέμεται από τα χείλη σου, το σίγουρο βλέμμα, τη συμβουλή σου κι αναβολή ζητά: "Κοιμήσου τώρα, αύριο τα λέμε. Έχουμε ακόμα καιρό γι' αυτά!".