Όπως σκεφτόταν, έτσι μιλούσε. Πριν προσληφθεί στο πρακτορείο εκείνο, όλοι μιλούσαμε με έναν τρόπο τέτοιο ώστε να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον και αυτό το πετυχαίναμε με πολύ λίγες λέξεις. Είχα εκτιμήσει κατά προσέγγιση πως χρησιμοποιούσαμε γύρω στις 40 λέξεις κάθε μέρα, για να διεκπεραιώνουμε τις εργασίες τής κάθε ημέρας. Άλλες 30 περίπου χρησιμοποιούσαμε για τις άλλες επικοινωνιακές μας χρήσεις τις σχετικές με την έκφραση συναισθημάτων, κάποιο αστεϊσμό, κάποιο κόρτε σε καμμιά κυρία κ.ο.κ.
'Οταν λοιπόν ο νέος εκείνος υπάλληλος άρχισε να εργάζεται εκεί, παρατήρησα πως για να διεκπαιρεώσει την ίδια εργασία δαπανούσε περίπου ίσως και παραπάνω από 200 λέξεις και με έναν τρόπο τέτοιο που να νιώθεις έντονα πως πλατυάζει. Μας άρεσε όμως αργότερα και εμάς να φτιάχνουμε φράσεις με 7 λέξεις αντί τών συνηθισμένων με 3 ή 4.
- Πρόσεξες πόσες λέξεις χρησιμοποίησα για να σού πω κάτι ασήμαντο; Εεεεε!
- Πλάτυασες πάλι, μεγάλε! Έσκισεςςς.
- Μόνο 4 λεξούλες; Σιγά...δεν πρόκειται ποτέ να διαπρέψεις στο εγκεφαλικό άθλημα αυτό...
Από την ημέρα που πάτησε το πόδι του στο πρακτορείο εκείνος ο νέος πλανιόταν στον αέρα μια έλλειψη συγκέντρωσης, μια απροσεξία και προχειρότητα. Μια τών ημερών, η απροσεξία ενός από μας κόστισε ένα σπασμένο πόδι σε έναν άλλον. Χρειάστηκε ένας ακρωτηριασμός...όλο το δεξί πόδι, από το γόνατο και κάτω. Μετά την βουβαμάρα επιστρέψαμε στα λίγα λόγια.
Κάποιος κρέμασε μια επιγραφή:
ΤΟ ΨΕΜΑ ΕΧΕΙ ΚΟΝΤΑ ΠΟΔΙΑ. Η ΦΛΥΑΡΙΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑ.