Τώρα ο πατέρας περνά κάτω από την πόρτα και τον παρατηρώ. Μια ελαφριά τρεμούλα έχει στο χέρι του που πιάνει και γυρνά το πόμολο. Ακόμα σχετικά ακμαίος αν και τα χρόνια έχουν ήδη γίνει ένα βάρος πάνω στους δυνατούς, ιδρωμένους ώμους του. Αστειευόμαστε; Εδώ καταρρέω εγώ! Οπωσδήποτε ένας όχι αξιαγάπητος άνθρωπος ο πατέρας. Εξ αιτίας τού "δύσκολου χαρακτήρα του" θα πουν μετά.
Βασικά ο πατέρας μου είχε μαζέψει πάνω του πολλούς χαρακτηρισμούς που ίσως δεν τού ταίριαζαν. Ίσως και να του ταίριαζαν αλλά τους είχε ...αποκτήσει κάπως αψήφιστα και με βιαστικά συμπεράσματα. Ας πούμε, τον έλεγαν "φασίστα" επειδή, σε παρέες διάφορες, είχε ακουστεί να λέει πως δεν σκέφτονται μονάχα οι Κομουνιστές για το καλό τού κόσμου και τών λαών. Μισογύνης, εγωιστής, συμφεροντολόγος, βολεψιματίας, ανικανοποίητος στα ακριβά του γούστα. Ίσως να μην είμαι σε θέση να θυμηθώ ούτε τα μισά από αυτά που έχουν κατά καιρούς προσάψει στον πατέρα. Ούτε αυτά που του έχω προσάψει εγώ μπορώ να πω πως τα θυμάμαι όλα.
Ο πατέρας πέρασε την πόρτα και -έχοντας τη συνήθεια να την αφήνει πίσω του ανοιχτή- βλέπω την κυρτωμένη, σκουρόχρωμη αλλά ακόμα τσιτωμένη ράχη. Σκουρόχρωμη, ναι...θυμήθηκα τώρα, το παρατσούκλι του ήταν "τσιγγάνος". Γελάω λίγο καθώς σκέφτομαι όλες αυτές τις ανοησίες που σκέφτομαι -λες κι ο πατέρας πέρασε πραγματικά την πόρτα, μετά από τόσα χρόνια. Πατέρα, πατέρα ...όλες αυτές τις ποιότητές σου έπρεπε στο βιογραφικό μου να είχα βάλει, έπρεπε να τις έχω διατυμπανίσει: μπορεί να μην έβρισκα ποτέ δουλειά αλλά μπορεί και το γάμο μου να είχα αποφύγει. Δεν πρέπει πάντα "Τα εν οίκω μη εν δήμω".