Μα νόμιζα το είχες καταλάβει πως τα τραντάγματα τού κρεβατιού κι η ζεστή ανάσα που ένιωθες στο πρόσωπό σου, ήταν έργο τών παιδιών τού σπιτιού, κάτι σαν φάρσα. Άλλαζες συνήθειες και κοιμόσουν σε καναπέδες, σε πολυθρόνες, μέχρι να περάσει 02.00 και ύστερα ξάπλωνες στο δικό σου το κρεβάτι. Πολλές φορές 02.01 ήσουν κιόλας έτοιμη να ξαπλώσεις. Εύστοχη ενέργεια: ποτέ δε σε ενοχλούσαν τα παιδιά όταν η ώρα είχε προχωρήσει.
Αααχ ρε μάνα...Ξέρεις πώς είναι οι μηχανές...τα μηχανήματα, οι συσκευές, τα ρολόγια και πάει λέγοντας: πριν σταματήσουν (που θα πει "πεθάνουν"), αρχίζουν να ρετάρουν, πέφτει η απόδοσή τους. Όμως, αν το προσέξεις, πριν ακόμα αρχίσουν να ρετάρουν, για δέκα-δεκαπέντε μέρες δουλεύουν σε ένα ρυθμό φρενήρη, τέλειο, ανεξέλεγκτο. Και είναι τότε που πρέπει να καταλάβεις πως έρχεται το τέλος τους.