16 Ιουλίου, 2014

Οι μικροί ...Δ.Ε.Η.


















Προχτές βράδυ, τί ρημάδα διάθεση ιπποτισμού με έπιασε κι ενώ ήμουν έτοιμος να μπω μέσα στο ασανσέρ, στο δεύτερο να ανέβω, πηγαίνω προς την έξοδο να ανοίξω την εξώπορτα σε τρεις μανάδες, που η κάθε μια τους κράταγε στην αγκαλιά από δυο μωρά γαϊδάρους.

-Ευχαριστώ, ευχαριστώ,
-Μα τι λέτε...μόνο να ανέβουμε ανά δυό, δεν κρατάει ο ανελκυστήρας!
-Τι λε' μωρέ κύριος, όλοι μαζί χωράμε!
-Μη...Αφήστε μένα τουλάχιστο να βγω και σείς πρώτες ανεβείτε. Μαζί και τα κωλόπαιδά σας πάρτε, μα εγώ...αφήστε εγώ να βγω.
-Μα τι λε ρε κύριος, δεν είναι σωστό εσύ να περιμένεις...
-Ουφφφ!

Πανικός το κάθε εκατοστό που ανεβαίνει τ' ασανσέρ. Πανικός, δύσπνοια, τηλεκίνηση, διαλογισμός...Πανικός...Πανικός...Ώσπου άραξε το πλοίο.

Αυτά σκέφτομαι και θυμάμαι σήμερα, περιμένοντας να πάρω το ασανσέρ στο δεύτερο να ανέβω. Και να σου πάλι στη τζαμόπορτα οι τρεις μανάδες και τα έξι παιδιά.

-Κύριος, κύριος!
-Φύγετε πρώτα εσείς, θα πάρω εγώ τις σκάλες ή τον πούλον (το καλύτερον)
-Έλα, μωρέ κύριος, πάρε μαζί σου τουλάχιστον μια μάνα...
-Καλώς...τι να πώ;!
- Πάρτε μαζί και τα παιδιά, σαν τα πύπουλα είναι!
-Ουφφφ!

Πανικός το κάθε εκατοστό που ανεβαίνει το ασανσέρ, ώσπου κόβεται το ρεύμα. Κι έγινε μια κατάσταση "Σαν θεατρικό" και "Τής δουλειάς" και σαν "Χμμμ..." ένα πράμα.