Καμιά φορά -μα την αλήθεια- αναρωτιέμαι αν είναι άσχετη με την πραγματικότητα η σιγουριά που έχουν μερικοί δυστυχείς συνάνθρωποί μας που επιμένουν: "η τηλεόραση με βρίζει" ή πάλι ότι "η τηλεόραση μού μιλάει", "με κατασκοπεύει"...Το εξωπραγματικό τού ισχυρισμού έγκειται στο "με" (Η τηλεόραση ΜΕ βρίζει).
Οι ρεπόρτερς μάς παρακολουθούν, αναφέρουν τα γεγονότα στον τηλεπαρουσιαστή κι αυτός μάς ενημερώνει για το τι κάνουν/σκέφτονται/λένε οι άνθρωποι σαν κι εμάς ή τουλάχιστον άνθρωποι που δεν είναι μεν σαν εμάς αλλά έχουν κοινές χαρές και λύπες με εμάς, π.χ. "παππούς ο τέως βασιλιάς ..." ή "πενθεί η χήρα τού εφοπλιστή...".
Η τηλεόραση βέβαια, σαν την Εκκλησία (που είναι "αναμάρτητη και δεν πρέπει να τη συγχέουμε με τούς παπάδες"), είναι αγία και δεν πρέπει να τη συγχέουμε με τούς ρεπόρτερς και τηλεπαρουσιαστές. Σε ένα ευάλωτο μυαλό, αυτή η σύγχυση μπορεί να οδηγήσει στη λανθασμένη εντύπωση πως η σχέση τηλεόραση-θεατής είναι ηθικής φύσεως και άρα προσωπική (ή αντιστρόφως).
Άλλοτε πάλι, έχει τύχει η σχέση με την τηλεόραση να αποτελέσει κριτήριο πνευματικής υγείας: "Κάτι δεν πάει καλά με το παιδί αυτό. Αντί να κοιτάζει την TV, κοιτάζει τον τοίχο" (πιθανόν πάντως ένα ευφάνταστο παιδί να βρίσκει μεγαλύτερο ενδιαφέρον στις σκιές τού τοίχου παρά στη μικρή οθόνη).
Δεν τα λέω από κακία για την τηλεόραση αυτά. Είμαι φανατικός τηλεόπτης και αγαπώ την τηλεόραση τόσο σαν μέσον όσο και σαν έπιπλο ιδίως τώρα με τα φοβερά design. Διαφωνώ κάθετα μ' αυτούς που λένε μεγαλοστομίες τού είδους "σπάσε την, πέτα την, σβήστηνε".
Τι λες καλέ! Αν σού βάλουν ανθυγιεινά τρόφιμα στο ψυγείο, εσύ θα πετάξεις το ψυγείο;
ΥΓ.
Σηκώνει πολλή συζήτηση το θέμα κι έτσι είναι πολύ μικρή προσφορά το να πετάς διάφορες σκέψεις, σκόρπιες, στο τραπέζι.