19 Απριλίου, 2013

Παντοιοτρόπως




Todo modo είναι η σκληράδα που πρέπει να έχουν οι ιδέες, εκείνη τη στιγμή που τις πιστεύεις ενώ είναι ακόμα νεογέννητες, ασχημάτιστες, χωρίς τη διπλωματία που έχουν οι ιδεολογίες. Χωρίς καθοδήγηση. Είναι κάθε ρήξη που μπορείς να φανταστείς και όλη η αναίδεια που μπορείς να επιδείξεις στους δάσκαλους σου, που λένε πως δεν είναι δυνατόν να ψάχνεις για όλο και βαθύτερες ρίζες. Τα γιατί δεν τελειώνουν. Είσαι διατεθειμένος γι' αυτό το "πάση θυσία";

Κι αφού βλέπω τόσο μακριά, μόνο γι' αυτό, συμπεραίνω πως έχω αναρριχηθεί και στέκομαι πάνω σε ώμους γιγάντων - γελοίων, αλλά γιγάντων. Παραπάνω κι από ύψος γιγάντων είναι αυτό. Ζάλη μού φέρνει να βρίσκομαι στους ώμους γιγάντων με κοθόρνους καθώς κάνουν το γύρο τους στη σκηνή απέναντι σ' ένα κοιμισμένο κοινό .

Todo modo είναι "σ' αφήνω να λες ό,τι θες" αλλά ούτε να το σκεφτείς πως "θα περάσει το δικό σου". Τίποτα δε θα συζητηθεί. Τη φύση θα τη δεις μέσα στη σύσπαση των μυώνων κατά το ζευγάρωμα, την πληγή τής μάχης, στο μυαλό σου που έχει ποτιστεί (βλέπεις τη δύναμη που το κρατάει ακίνητο αλλά κι ανήσυχο μέχρις εξαντλήσεως)...Άρα είναι η επιμονή και η σταθερότητα τής δύναμης, αυτό που μετράει.

Έχω ένα όνειρο: Αυτός ο κόσμος, αυτό το είδος, κάποτε δε θα θέλει πια να μιλάει. Αργότερα θα χάσει και τη δύναμη να το κάνει.