20 Οκτωβρίου, 2016

Μια παρέα είμεθα

Λες και διασκεδάζουμε τόοοσο πολύ με τη δημοκρατία μας, που κάθε τόσο μάς προκύπτει και κάποιος νόμος για την προστασία τού ιδιωτικού απορρήτου.
Όλο μέσα στη μουρτζουφλιά και την κατήφεια...


12 Οκτωβρίου, 2016

Πόσο σπουδαία είναι μια βροχή ακόμη;

Στεκόμασταν αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλον κι είχαμε μια πίκρα
στο πρόσωπο και οι δυό. Φορές φορές κοιτούσαμε σε παράλληλες
διευθύνσεις, αντίθετες κατευθύνσεις.

Λιώναμε και οι δύο, ήταν φανερό σε όλους πως χάναμε κάτι από το ύψος μας, κάτι από το
πλάτος τών ώμων μας και κοιτώντας τα ακριβή ρολόγια μας, υπολογίζαμε τον χρόνο που θα περνούσε μέχρι να μη μείνει τίποτε από την υπόστασή μας, εξόν από τα χαμόγελα τα πεσμένα στο πάτωμα, (λίγο στραπατσαρισμένα, φτιαγμένα από το πλαστικό υλικό που χρησιμοποιούμε για να μη γλιστρούμε στα υγρά δάπεδα).

Όλες εκείνες τις ώρες σκεφτόμουν πότε θα μπορέσουμε να φύγουμε από
εκείνο το μέρος, εκείνον τον τρίτο όροφο που γινόταν όλο και πιο σκοτεινός
και αφιλόξενος. Ερημωνόταν σιγά σιγά καθώς οι πιό τολμηροί τής υπηρεσίας
που στεγαζόταν στο κτίριο, αψηφούσαν την βροχή και έφευγαν τρέχοντας
.
Άλλωστε πόσες φορές είχε βρέξει και άλλοι περίμεναν το τέλος τής νεροποντής,
άλλοι ...τολμούσαν την έξοδο με ή χωρίς ομπρέλλα, και άλλοι, σαν εμάς, πατούσαν
τα χαμόγελά τους...που τόσα πολλά μπορούσαν να σημαίνουν!...
Κι όμως έπρεπε εδώ και ώρα να έχουμε όλοι σχολάσει...


05 Οκτωβρίου, 2016

Ανελκυστήρες

Φίλοι μου...φίλοι μου και παιδιά μου
Γιατί έτσι σας αποκαλώ;
Ίσως κάποιος παρωχημένος σεβασμός... είσαστε άλλωστε γενιά μου
Μα οι πραγματικά δικοί μου άνθρωποι
δεν στέκουν ανάμεσά σας
Ρωτάτε: "Και πού να 'ναι;"
Ακολουθούν αδιάκοπες κινήσεις ασανσέρ
που όταν βραδιάζει χάνονται κάτω από τη γη
όπου συνωστίζονται περιμένοντας
την πυρετική κίνηση τής αυγής

Εσύ που επιστρέφεις αποβραδίς κάπως αργά
νομίζεις πως είναι σύμπτωση
που δε βρίσκεις τον ανελκυστήρα εύκαιρο ποτέ
"Πάααλι", λες; "Μα πρέπει να τυχαίνει πάντα και μόνο σε μένα;"
"Ma deve capitare sempre a meee!", όπως έλεγε κείνος ο θεατρίνος
πιστεύοντας πως για όλες τις κακοτυχιές έφταιγε η γκαντεμιά του

Θα έρθει πάλι το πρωί
θα ανατείλουν οι ανελκυστήρες για να αρχίσουν τις διαδρομές
ως τα πιο ψηλά πατώματα, έπειτα κάτω

Ώρες γραφείου, μέρες εργάσιμες, χλιαρή χαρά
Όλα χαλαρώνουν, ξαπλώνουν, σχεδόν κοιμούνται...
Βράδυ

Οι θαλαμίσκοι, από κάθε όροφο φορτώνουν κόσμο
σκιές κουρελήδων που με πολύ ζόρι χωράνε, σπρώχνονται
συνωστίζονται χωρίς να ζητάνε παραπάνω χώρο
χωρίς καν να απαιτούν αέρα να αναπνεύσουν

Εκεί ψάξτε τους ανθρώπους μου, αυτούς που δεν είναι ανάμεσά μας