Πόσο σπουδαία είναι μια βροχή ακόμη;

Στεκόμασταν αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλον κι είχαμε μια πίκρα
στο πρόσωπο και οι δυό. Φορές φορές κοιτούσαμε σε παράλληλες
διευθύνσεις, αντίθετες κατευθύνσεις.

Λιώναμε και οι δύο, ήταν φανερό σε όλους πως χάναμε κάτι από το ύψος μας, κάτι από το
πλάτος τών ώμων μας και κοιτώντας τα ακριβή ρολόγια μας, υπολογίζαμε τον χρόνο που θα περνούσε μέχρι να μη μείνει τίποτε από την υπόστασή μας, εξόν από τα χαμόγελα τα πεσμένα στο πάτωμα, (λίγο στραπατσαρισμένα, φτιαγμένα από το πλαστικό υλικό που χρησιμοποιούμε για να μη γλιστρούμε στα υγρά δάπεδα).

Όλες εκείνες τις ώρες σκεφτόμουν πότε θα μπορέσουμε να φύγουμε από
εκείνο το μέρος, εκείνον τον τρίτο όροφο που γινόταν όλο και πιο σκοτεινός
και αφιλόξενος. Ερημωνόταν σιγά σιγά καθώς οι πιό τολμηροί τής υπηρεσίας
που στεγαζόταν στο κτίριο, αψηφούσαν την βροχή και έφευγαν τρέχοντας
.
Άλλωστε πόσες φορές είχε βρέξει και άλλοι περίμεναν το τέλος τής νεροποντής,
άλλοι ...τολμούσαν την έξοδο με ή χωρίς ομπρέλλα, και άλλοι, σαν εμάς, πατούσαν
τα χαμόγελά τους...που τόσα πολλά μπορούσαν να σημαίνουν!...
Κι όμως έπρεπε εδώ και ώρα να έχουμε όλοι σχολάσει...