Ο Μάκης... The way we were
Έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό...έεεπρεπε και -πού ξέρεις;- αν κάτι είχε γίνει με το μαλακό πριν από καιρό, μπορεί τώρα να μη χρειαζόταν όλη αυτή η μαζεμένη υπερπροσπάθεια που πιθανόν και να αποτύχει.
"Έπρεπε, από τότε...", λέει το γεροντάκι, έπρεπε, λέει και ο συνδικαλιστής...Από πότε έπρεπε, τώρα, άγνωστον! "Έπρεπε" λέει και το παπαγαλάκι κικιρικικί, λες και μιλάει για κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή:
Λ.χ. τότε που ήρθε ο Καραμανλής από το Παρίσι;
Τότε, τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι;
Κάποτε, γενικώς, στη Δύση;
Από τότε, "όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο"; Ή μήπως από "το καλοκαίρι", τότε που μαζί πηγαίναμε στην αμμουδιά;
Μάλλον δεν έπρεπε να γίνουν ορισμένα πράγματα, λένε αργότερα...Δεν έπρεπε να παίξουμε στο Χρηματιστήριο, αν και, σαν λαός, είμαστε πολύ "παίχτες". Εν πάση περιπτώσει, δεν ήταν ανάγκη να παίξουμε χρηματιστήριο. Αφού είχαμε τέτοια φόρμα, ώστε να κερδίζουμε ποδοσφαιρικά ευρωπαϊκά κύπελλα, Ολυμπιακούς αγώνες, τι στο διάολο!
Έτσι κι ο άνθρωπος, όταν βαριέται τη ζωή του, αρχίζει:
Τη μια φταίει ο πατέρας του που παντρεύτηκε τη μάνα του, τη νοσοκόμα...την άλλη φταίει η μπανανόφλουδα που πάτησε ο πατέρας κι έσπασε το πόδι του και κατέληξε στην Πολυκλινική, όπου γνώρισε τη νοσοκόμα, που αργότερα παντρεύτηκε... Μήπως άραγε έφταιγε το κωλόπαιδο που πέταξε τη φλούδα στο πεζοδρόμιο;
Μήπως φταις εσύ, τελικά;
Εσύ φταις! Εσύ! Όχι εσύ...δε μιλάμε για σένα τώρα, λέμε τώρα. Εσένα σε σέβομαι, το ξέρεις, και σε υπολήπτομαι.