Ο Λόγος, αυτός ο αδιόρθωτος νάρκισσος, στην αρχή τής σταδιοδρομίας του αποτελούνταν μόνο από λόγια που ξεπηδούσαν από τα στόματα τών ανθρώπων. Καθώς έπρεπε όμως να επαναλαμβάνονται πολλάκις οι ίδιες φράσεις σε παρόμοιες περιστάσεις, ο Λόγος είχε γίνει πολύ κουραστική υπόθεση. Τα στόματα είχαν βαρεθεί να λένε πολλές φορές τις ίδιες φράσεις και επομένως η επικοινωνία έτεινε να μηδενισθεί. Ο Λόγος θα εξαφανιζόταν σαν ένα επάγγελμα που μαράζωνε χωρίς ζήτηση. Το μόνο που τού έμενε ήταν να μεταλλαχτεί σε κάτι άλλο, κάτι για την ίδια δουλειά αλλά με διαφορετική μορφή: το Γραπτό λόγο. Ξάπλωσε λοιπόν πάνω σε μια κάτασπρη λεία πέτρα κι εκεί, κάτω από τη ζέστη τού ήλιου, ένιωσε μια πολύ όμορφη διάθεση, τέτοια που υποσχέθηκε πως μόνο όμορφα πράγματα θα λέει για τους άλλους πλέον. Κάθε ήχος έγινε ψηφίο που, πειθαρχημένα και χαρούμενα, πήρε τη θέση του στη λευκή επιφάνεια.
Τότε, ένας δαίμονας που περιφερόταν εδώ κι εκεί, ψάχνοντας για ανθρώπους και πράγματα που ξαφνικά ενθουσιάζονται με την καινούργια τους πραγματικότητα, έκανε την εμφάνισή του. Άρχισε, λοιπόν, να υπενθυμίζει στο Γραπτό λόγο πως, αν και άλλαξε μορφή, απέκτησε άλλα ψεγάδια: δεν φαινόταν πότε αστειεύεται, πότε οργίζεται, πότε συγκινείται. Ο Γραπτός λόγος συνέχισε να λιάζεται, απαντώντας (με χειρονομίες σεμνές και μη) πως τώρα δεν αποτελούνταν πια από δυνατές φωνές, ουρλιαχτά και γιούχα. Τώρα πια σχημάτιζε ψηφία τα οποία έβαζε στην κατάλληλη σειρά κι ο νοών νοήτω. Κι αυτό γινόταν παντού: στην πέτρα, στο χαρτί, στο πανί. Κάτι που γραφόταν άπαξ, ίσχυε για πάνω από χίλιες περιστάσεις, π.χ. "Μην ενοχλείτε", "Μαύρη είν' η νύχτα στα βουνά...", "Το τετράγωνο τής υποτεινούσης ισούται..." κ.ο.κ.
Τα ευεργετικά αποτελέσματα αυτής τής μετάλλαξης τού Λόγου φάνηκαν παντού: Από τις Δέκα Εντολές που, αν δεν ήταν γραπτές, όλο και κάποιος θα τις ξεχνούσε έως το "Μέτρον Άριστον" και το "Γνώθι Σαυτόν". Έτσι, ο Γραπτός Λόγος, αυτός ο εγωπαθής, απέκτησε τόσα έργα που θεωρούνταν δικά του, ώστε δεν έκανε τίποτε άλλο εξόν από τού να θαυμάζει ό,τι είναι "γραπτό"- παιδί δικό του δηλαδή. Αλίμονο, όμως...Μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια άρχισαν επίσης, και σε απελπιστικό βαθμό, να επαναλαμβάνονται στερεότυπα αυτά που γράφονταν στις πέτρες, στο χαρτί και στο πανί. Αλλά τα πιο άσχημα μαντάτα για το φίλο μας το Γραπτό ήταν πως τώρα, λέει, βρέθηκε άλλος μπελάς φοβερός: αυτό που λένε "copy & paste". Ατέλειωτες επαναλήψεις!