Ανθρώπινο τόξο τώρα, ριγμένο στο χώμα, πρέπει να συνεχίσω τις σκέψεις μου, όσο ανόητες κι αν είναι. Σ' αυτούς τους καιρούς η κοινοτυπία επιβάλλεται, ενώ η πρωτοτυπία, τα τολμηρά βήματα μπροστά, σε εκθέτουν. Προτιμητέα είναι η πεπατημένη.
Ανθρώπινο τόξο τώρα, δεν μπορώ να φύγω, να αποδημήσω όπως αυτά τα ελαφριά πουλιά. Δεν μπορώ ούτε να τα αποτρέψω από τη φυγή τους. Στα όνειρά τους αναχωρούν για την Σομαλία, να αναχαιτίσουν πειρατές. Μην εγκαταλείπετε...Ή, μην ξεχάσετε να επιστρέψετε. Δεν θα ξαναχτίσω αυτό το μέρος. Θα το διατηρήσω τίμιο, όμως.
Ανθρώπινο τόξο τώρα, ριγμένο στο χώμα, μια επιθυμία έχω: Να σηκωθώ και να σταθώ μπροστά στο φως τού προβολέα, να δω τη σκιά μου, με το τεράστιο βέλος στη μέση μου κρεμασμένο. Όλοι θα ξεγελαστούν - Χαίρε Πρίαπε!