Ο ένας κοντινός μου φίλος παραπονιόταν επειδή κάθε βράδυ αποκοιμόταν με το φόβο ότι κάποια στιγμή θα πεθάνει και κανείς δεν θα το πάρει είδηση. Θα πάει σαν το σκυλί, αβοήθητος, κι ίσως τον βρουν μετά από μέρες, μέσα στο διαμέρισμά του "σε αποσύνθεσηηηη! Μπου-χου-χου...". Θα ξεφτιλιστεί όταν οι γύρω του μάθουν πόσο μόνος ήταν. Ζούσε μόνος και περνούσε πολλές ώρες ξύπνιος γιατί πεθαίνοντας στον ύπνο σου καλό είναι αλλά σε βρίσκει απροετοίμαστο.
Ο άλλος μου κολλητός κλαιγόταν πως έχει τόσα πολλά πρόσωπα γύρω του, όλο του το σόι κι έτσι, όταν πεθάνει, θα στενοχωρηθούν ένα σωρό άνθρωποι κι αυτό πολύ τον απασχολούσε. Τι θα γίνονταν όλοι αυτοί μετά, όταν αυτός θα αποδημούσε εις Κύριον; Ζούσε συνέχεια μαζί τους και τους έδινε συμβουλές, έλυνε προβλήματα. Τίποτα δεν θα προχωρούσε δίχως αυτόν, οι άλλοι δεν ήξεραν να μοιράσουν δυο γαϊδάρων άχυρο. Έγραφε τη μια διαθήκη μετά την άλλη αφού καμιά από όλες δεν τον καθησύχαζε.
Τακτικά συζητούσαμε οι τρεις μας και προσπαθούσα να απαλύνω το βάσανο καθενός τους, χωρίς όμως να τους φανερώνω πως ίσως υπήρχαν και χειρότερα προβλήματα τα οποία ίσως -με τον τρόπο τους και για δικούς τους λόγους- ήθελαν να αγνοήσουν. Μου φάνηκε πως και οι δυο ικανοποιούνταν σκεπτόμενοι το θάνατό τους. Κρυφά κι από τον εαυτό τους φαντασίωναν έναν μικρόκοσμο που με την εξαφάνισή τους θα αποσταθεροποιούνταν και θα κατέρρεε. Για να ζήσεις σαν σπουδαίος πρέπει να γράφεις σενάρια κοσμογονίας για μετά το θάνατό σου.
Cose della vita - Eros & Tina