" Κανείς ποτέ δεν το σχεδιάζει έτσι από την αρχή αλλά..."
-Δώδεκα-μηδέν-δώδεκα, λέγετε...παρακαλώ
-Συγγνώμη...δεν πήρα 1-2012;
-Σωστά πήρατε, σας ακούω, από πού καλείτε; Πού βρίσκεστε αυτή τη στιγμή;
-Από το Πλάζα, το ξενοδοχείο στο κέντρο τής Αθήνας.
-Ενδιαφέρον. Πόσα βράδια μένετε κει;...Μόνη ή με τίποτα φίλους;
-Μια ολόκληρη εβδομάδα ίσως λίγο παραπάνω, δε θυμάμαι καλά...
-Πρέπει να έχετε χρήματα για ξόδεμα. Και γιατί δε θυμάστε; Πήρατε κάτι, ε; Χαπάκια, τσιγαριλίκια. Ε...Αυτή η πόλη, όπως κατάντησε, μοιάζει σούπερ μάρκετ για εξαρτημένα ζόμπι.
-Δεν είναι αυτό...είχα ένα καυγά με τους γονείς μου και ...
-Μα γιατί δεν αφήνετε τα νάζια, να γυρίσετε πίσω;
-Δεν είναι νάζια, κυρία... δεν αντέχω πιά εκεί!
-Μα δουλεύετε; Κι αν ναι, τι δουλειά κάνετε; Κανένα τηλέφωνο πονηρό, τηλεφωνικό σεξ; Σας ξέρω μερικές από σας...χειραφέτηση, αυτοδιάθεση και καμιά μικρή πιπούλα, σαν επίδειξη ισχύος απέναντι στον πενηντάρη ή τον εξηντάρη, εε;
-Τι λέτε κυρία μου;! Μαθήτρια είμαι... στη Β' Λυκείου. Έφυγα από το σπίτι μου, προσωρινά, κι ίσως βρω μια δουλειά να μην έχω ανάγκη κανέναν!
-Ε βέβαια... έτσι αρχίζουν όλα: καυγάς, φυγή, αναζήτηση εργασίας, κρεβάτωμα με το αφεντικό, πεζοδρόμιο και πρέζα στο τέλος. Τα πληρώνουν όλα οι γονείς... πάντααα! Τι τραβάμε...
-Δε σημαίνει ότι φταίνε πάντα τα παιδιά. Αυτά που λέτε γίνονται αλλά όχι προσχεδιασμένα. Κανείς δεν θέλει να ξεκινήσει έτσι...
-Δε σκέφτεστε όμως εμάς... Για πες: ποιον αγαπάς πιο πολύ; Το μπαμπά ή τη μαμά;
-Το ίδιο... και τους δύο. Θέλω όμως να συνεννοούμεθα γιατί αλλιώς...
-Έλα τώρα, άστα αυτά... το μπαμπά ή τη μαμά; τη μαμά ή το μπαμπά;
-Κυρία, δε με βοηθάτε καθόλου. Τι σόι συναισθηματική στήριξη είναι αυτή που προσφέρετε;
-Να με συμπαθάς βρε κορίτσι μου... πρώτα τηλεφωνήματα είναι. Τώρα άρχισα να δουλεύω.
-Πως έτσι; Σε τέτοια ηλικία...
-Είχαμε έναν άσχημο καυγά στο σπίτι...γίναμε άνω κάτω με τον άντρα μου. Είπα κι εγώ να σηκωθώ να φύγω από κει μέσα, να αυτονομηθώ.
-Αααα, πολλές φορές έτσι πάει το πράγμα: καυγάς στο σπίτι, φευγιό, βουρ μετά σε κανένα παλιό γκόμενο που τώρα είναι 55-60 χρονώ...
-Μα τι λες μωρέ; Όρεξη είχα να σηκώνομαι να ψάχνω για δουλειά και να φορτώνομαι υποχρεώσεις στον καθένα; Πολλές φορές κάποιος καταλήγει έτσι αλλά δεν σχεδιάζει κανείς ποτέ, ένα βράδυ, περασμένη ώρα ν' αρχίσει να φωνάζει, να προσβάλει, να βρίζει, να χτυπάει πίσω του μια πόρτα και να φεύγει...