Ήταν μόνο σπάνιο αυτό που του συνέβαινε; Συνέβαινε ίσως και σε άλλους αλλά δεν έπαυε να είναι ...παράξενο. Ούτε ταίριαζε με τον αγχωτικό χαρακτήρα του εκείνη η συνήθειά του να δημιουργεί, στη φαντασία του, για κάθε πρόσωπο που σκεφτόταν κι από έναν "χαρακτήρα" γκροτέσκο, απίστευτα κωμικό ή πάλι απίστευτα αντιπαθή. Παράλληλα με την εικόνα ενός προσώπου τού οποίου εγνώριζε την ύπαρξη, μέσα στο μυαλό του, γεννιόταν και το αντίστοιχο δισδιάστατο καρτούν, ένας "χαρακτήρας" που συνήθως διατηρούσε μια κύρια ιδιότητα από όλες τις ιδιότητες τού προσώπου. Οι υπόλοιπες διαγράφονταν. Εαν το πρόσωπο ήταν ένα μάλλον χαρούμενο άτομο, τότε σύντομα το αντίστοιχό του σύμβολο κατέληγε σ' ένα αστείο καρτούν, ένα ούτως ειπείν emoticon με καθηλωμένο χαμόγελο, με μόνο ένα γέλιο ή μια αστεία φράση να βγαίνει από το στόμα του.
Ιδίως στις ώρες που αποχαυνωνόταν από τη ζέστη κάποιου καλοριφέρ ή από το κούνημα τού τρένου, τα μικροσκοπικά symbolicons (ας τα ονομάσουμε έτσι κι ας τα λέμε symb αυτά τα κυήματα) διαντιδρούσαν μεταξύ τους σε αναπάντεχους συνδυασμούς. Ήταν π.χ. απολύτως σύνηθες το symb τού αθυρόστομου γείτονα να λούζει πατόκορφα το symb του κατσούφη πατέρα του. Το symb τού μεθύστακα που συνέχεια "τα 'κανε πάνω του" πήγαινε συχνά επίσκεψη στο σπίτι τού symb-πρωθυπουργού κ.ο.κ.
Συγγενείς, γνωστοί, άγνωστοι, διασημότητες, φίλοι, μητροπολίτες, πολιτικοί, ακόμα και μικρά κατοικίδια, ήταν όλοι τουρλού-τουρλού ισότιμα μέλη ένός γελοίου τσίρκο, ενός παρατραβηγμένου καρνάβαλου. Γέμιζε έτσι το ευφάνταστο κεφάλι του με ανούσιες ιστορίες που περιείχαν και τον ίδιο σε δισδιάστατη έκδοση, σε ρόλο παρατηρητή.
Κι όταν κάποιος έφευγε από κοντά του, όσο μακριά κι αν πήγαινε, παρέμενε πίσω το symb του, ολοζώντανο και άβουλο να ακολουθεί τους ομοίους του μέσα σε μια αέναη, γεμάτη εκπλήξεις "ζωή" που σιγά-σιγά γιάτρευε και έδινε μια κάποια συνοχή στη μελαγχολική φύση αυτού του φαντασιόπληκτου.