Ο Έρωτας στα Χρόνια τής Ένδειας

Καρέκλες κομματικές χωρίς αντοχή στα δύσκολα


- Οι ελπίδες μας τέλειωσαν, τετέλεσται. Ψου...ψου...

- Μα ποιός διάολος ψιθυρίζει, ποιος σπέρνει αυτές τις φήμες; Οι ελπίδες μας, λέγανε, ήταν δυνατές..."πεθαίνουν τελευταίες", βασιστείτε πάνω τους. Τι διάολο ...δεν είχαμε προσέξει πως βαρύναμε, παχύναμε και γίναμε μπουχέσες. Πήγαμε οι αναίσθητοι, με άτι την ελπίδα και ...πάει το άτι. Το καβαλήσαμε και ψόφησε. Οι πράξεις αυταπάρνησης όλο και λιγοστεύουν. Η προστασία που μας έμεινε είναι ο κ. Δένδιας.

- Έχουμε τα όνειρα... "Τα όνειρά μου είναι δικά μου". Τι ονειρεύεσαι συνήθως;

- Δεν κοιμάμαι!

- Χα χα! Την πάτησες, Ρεν!

- Χάνω τη βασίλισσά μου;;; Εγώ ο Ξεκόλλης;!

- Ξεκόλλη, Ρεν!

- Πόσους πόντους "πάει" η Βασίλισσα; Εφτά;

- Οχτώ, Στουρνάριιι!

- Θα τη θυσιάσω, το λοιπόν!

- Θυσία τής Βασίλισσας! Χμμμ...Βλέπω και μια άλλη πράξη αυταπάρνησης: Ο κ. Βενιζέλος προσφέρθηκε, αν πρόκειται να βοηθήσει έτσι (επικοινωνιακά και ψυχολογικά) τον πρωθυπουργό, να παραστεί κι αυτός στο δείπνο με την Καγκελάριο. Να λοιπόν που θα ρίξει το βάρος του στην κοινή προσπάθεια κι όχι στη κομματική καρέκλα.

- Χαρά η καρέκλα ...χι χι ...

- Πρόσεχε το παιγνίδι... Σαχ και Ματ.

- Τι κακομοιριά, ρε πούcτη!!!  (9/10/12)

Μαλώνοντας τη Μαργαρίτα

Όχι, Μαργαρίτα ...θυμάμαι καλά. Δεν είχες παίξει σωστά το ρόλο τής ζητιάνας, δεν παίζεται έτσι. Πρέπει στα μάτια σου να έχεις περισσότερο οργή και δίψα για εκδίκηση παρά αδυναμία και κακομοιριά, όταν διαλέξεις αυτό το ρόλο. Ούτε τα χέρια να έχεις το ένα μέσα στ' άλλο. Όταν τάχα με ζητιάνευες έπρεπε να με αρπάξεις από το μανίκι, να μού γρατζουνίσεις το χέρι ίσως. Ή πάλι να βρίσεις όλους αυτούς που είναι σαν εμένα ... όλοι ίδιοι!

Όχι, Μαργαρίτα. Τα κοπλιμέντα γίνονται στην αρχή. Στην αρχή λένε τα "πόσο όμορφος είσαι!" και τα "πόσο ζεστός μού φαίνεσαι!". Στην αρχή, τότε τουλάχιστον πιάνουν τόπο. Εσύ διάλεξες να αρχίσεις να τα λες όταν, σιγά σιγά, μέρα τη μέρα, είχες πια χάσει (και διαρκώς έχανες ακόμη) ένα μεγάλο μέρος από τον εαυτό σου. Υποθέτω, δηλαδή. Ε, ξέρω γω; Πάντως δεν μίλαγες ...δεν με έβλεπες...

Μαργαρίτα, άκουσέ με. Έπρεπε στα πιο όμορφα λόγια που σού έλεγα να δείχνεις πως δεν σ' ενδιαφέρει αυτό το σκάκι τού ερωτικού διαλόγου. "Κι εγώ σε αγαπώ", λέει... Τι σαχλή απάντηση στα ερωτόλογά μου!... Τι πιο ρομαντικό από το να μού πάρεις από τα χέρια το τσιγάρο κι ύστερα από δυο ρουφιξιές "σού κάνει κακό, φίλα εμένα τώρα!...". Τώρα, κουβέντα να γίνεται... έτσι κι αλλιώς το έκοψα το τσιγάρο... εντελώς.

Πόσα λάθη έκανες... Από καλοσύνη, σχεδόν πάντα... δε λέω. Είχες καλές προθέσεις πάντοτε αλλά βλέπεις πρέπει να μετράς το ότι τα πράγματα μπορεί να έρθουν κι αλλιώς από ό,τι τα υπολογίζεις. Πόσα έδωσες εδώ, πόσα έδωσες εκεί. Ξέμενες πάντα από δυνάμεις, σαν το σκυλί που αναπνέει με τη γλώσσα έξω από το στόμα. Φεύγουν όλα μετά ...το τόπι κυλάει στην κατηφόρα, η γάτα σκαρφαλώνει στο δέντρο. Ο άντρας σου κάνει μια κοιλιά... να, τόσο μεγάλη.

Μέσα σ' αυτά Μαργαρίτα, σε όλα αυτά τα λάθη, θέλω να πω πως το χειρότερο είναι που ήρθες να ζητιανέψεις από μένα αυτά που η ζωή δεν δίνει το ίδιο απλόχερα σε όλες τις ηλικίες. Έχω περάσει από όλες τις ηλικίες δυο-τρεις φορές και περισσότερο με διασκέδαζε να λέω "δεν πρέπει εκείνο, δεν πρέπει το άλλο, κάνε αυτό". Ίσως σού αρέσει κι εσένα, μα μη ... μη. Μην το κάνεις κι εσύ ... τα πράγματα αλλάζουν.

Ζητιάνους δεν έχει πλέον πραγματικούς. Μερικοί που απομείναν δεν είναι παρά μόνο μέτριοι ηθοποιοί.