G. Moroder

Τορίνο 1889

 

Στα μέρη μου, όταν δε γελούν
Φωνάζουνε και δυστροπούν
Ουρλιάζουν οργισμένοι

Με τη δίχως νόημα ζωή τους
Που δεν τους πάει πιά μπροστά
Και ούτε αλλού πηγαίνει
Παρά στα ίδια και τα ίδια

Αδύναμοι και ηττημένοι
Χτυπούν το άλογό τους
Που τους ρωτά απηυδισμένο

"Για που τραβάς αφεντικό;
Εγώ πια δεν καταλαβαίνω"

Μες την οχλαγωγία, τη βουή

Σ' απάντηση το δέρνουν

Ακόμα μια ξυλιά πιο δυνατή
Στα πόδια και στη ράχη
Πέφτει στα πονεμένα άκρα του
Κλαίγοντας για τον ανόητο
Τον άξεστο, χυδαίο αναβάτη
Που τώρα δίχως άλογο 

Μονάχος θα πλανιέται μάταια
Στα ίδια  πάντα μονοπάτια

Κύκλους ομόκεντρους θα κάνει

Δίχως πουθενά να φτάνει
Γδέρνοντας τώρα την ψυχή του
Ελλείψει άλλου υπαιτίου
Περνώντας και διαβαίνοντας
Για απειροστή φορά
Πάντα απ' τα ίδια μέρη

Σταθμός του: πάλι η Αφετηρία

Όλο και πιο κουρασμένος
Κατηφής, καμπουριασμένος
Χωρίς πίστη πιά καμμία
Ούτε ελπίδα ούτε σοφία.

       Συνέβη στο Τορίνο,

Πλατεία Καρινιάνο, 1889