23 Νοεμβρίου, 2010

Εφηβεία στη Μεταπολίτευση - 2


Βρισκόμουν λοιπόν ανάμεσα στους αριστερούς που γράφαν στους τοίχους "Ο ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ ΖΕΙ" και τους νοσταλγούς τής χούντας που κορόιδευαν λέγοντας "ΖΕΙ; Βράζει, δηλαδή;" (κατά την ορθογραφία τους το σωστό ήταν "ζή" κι όχι "ζεί" που προέρχεται από το ζέω=βράζω).

Όποιος ήθελε να διαμορφώσει τη δική του γνώμη ήταν χαμένος από χέρι. Αν ήθελες να διαβάσεις φιλοσοφία, σου βάζανε κάτω από τα μούτρα το φιλοσοφικό λεξικό τού Ρόζενταλ. Ο Όργουελ, θυμάμαι, ήταν "no!,no!" με το "Φόρος τιμής στην Καταλωνία".

Αν ήθελες να διαβάσεις ποίηση, σου βάζανε κάτω από τα μούτρα το Λόρκα, σου παρουσιάζανε το Σεφέρη ως αριστερό (!). Εννοείται πως Λουντέμης και Καζαντζάκης "ψήφιζαν" ΚΚΕ ενώ οι μεγάλοι συνθέτες μας έντυναν με τη μουσική τους κυρίως Ισπανούς ποιητές, καταφέρνοντας γερό πλιάτσικο καλλιτέχνες όπως ο Νταλάρας, ο Παπακωνσταντίνου κ.α. Αργότερα "το γύρισαν" κι αυτοί, όταν σταμάτησε να "πουλάει"...

Όσοι προτιμούσαν τα ξένα, μπλέκανε το whiter shade of pale με τη ντισκοτέκ, υποστηρίζοντας πως χόρευαν μπλουζ(!), τα οποία μπλούζ ήταν αποδεκτά κι από την ΚΝΕ (αν και οι μεν εννοούσαν τα νέγρικα μπλουζ, οι δε αποκαλούσαν "blues" τα slow κομμάτια). Παντόφλες περίμεναν τους Χεντριξιανούς, τους Κλαπτονιανούς ώσπου κι αυτοί βρήκαν τη ...στέγη τους στα πρώτα αριστερίστικα πολιτικά γκρουπ τού τύπου "Ο Λύκος τής Στέππας". Σχηματισμοί τής πλάκας που χτες υπήρχαν και αύριο ξεχνιόνταν. Ξεθάρρευαν οι πρώτοι χασισάκιες τής μετα-Χούντα εποχής.

Ο Μαρξ έγινε must, κάπου όμως αυτό ενοχλούσε τους ρόκερς που επέμεναν στον Μπακούνιν και τον Κροπότκιν και συνέχεαν τον Μαρξ με τον Στάλιν. Επίσης έβλεπαν να μπλέκονται στα πόδια τους από τη μια οι Κνίτες από την άλλη οι ροκ-φλώροι με τους Κουίν, τους Αίροσμιθ, τους "Πίνκυ φλου" κ.λπ.

Όσον αφορά τα πολιτικά, εγώ ιδιαίτερο θαυμασμό ένιωθα διαβάζοντας για τους τρεις Άγγλους διπλούς κατασκόπους: Κιμ Φίλμπυ, Τεντ Μπάρτζες, Ντον Μακλίν. Διάολε, είχαν ξεφτιλίσει ολόκληρη  MI5! ...

Συνεχίζεται