Γυρίζοντας το κεφάλι της δεξιά-αριστερά, τα μάτια της έπεσαν στους δελτοειδείς
τού Νίκου και θυμήθηκε πως η Μαρία τους είχε περιγράψει όμοιους με ανατομικά
παρασκευάσματα, σαν τις εικόνες που συναντάμε στους Άτλαντες τής Ανατομίας, στο
κεφάλαιο τού Μυικού συστήματος. Εν τω μεταξύ, το σπέρμα του έβγαινε ρέοντας από
τον κόλπο της αργά καθώς προσπαθούσε να το συγκρατήσει μέσα της. Εκείνος έμενε
πάνω της σχεδόν χωρίς να αναπνέει. Μάλλον μονάχα μύριζε χωρίς να αναπνέει.
Έβγαζε την γλώσσα του έξω από το στόμα του, σαν να ήθελε κάτι να γλείψει. Μετά
την τραβούσε μέσα, όπως κάναμε παιδιά όταν βάζαμε την γλώσσα ανάμεσα στους
πόλους μιάς μικρής μπαταρίας.
Όταν
εκείνος κουράστηκε να στηρίζεται στους αγκώνες του, ξάπλωσε δίπλα της ψηλαφώντας
με τον δείκτη του τους μηρούς της βρίσκοντας ομοιότητες με τους μηρούς άλλων
γυναικών που παρά την προχωρημένη τους ηλικία διατηρούσαν μια αξιοσημείωτη
σπαργή. Εκείνη συμφώνησε μεν αλλά υπογράμμισε ότι η ηλικία της δεν θεωρείται δα
και προχωρημένη...Εξάλλου "προχωρημένη" όσον αφορά τί; Την τεκνοποίηση; Α, καλά
αυτό είναι κατάκτηση κάθε γυναίκας που δεν ξεπέρασε τα 55! Όσον αφορά την αντοχή
της; Κολυμπούσε 1 ώρα την ημέρα! "Μα δεν κατάλαβες! Όσον αφορά την υφή, την σπαργή",
είπε ο Νίκος.
Σπαργή!
Σπαργή! Πόσο πλήγωνε αυτή η λέξη! Να ήταν αυτά τα μαζεμένα σύμφωνα, το ρ το γ που
την κάναν να είναι τόσο τραχιά, να αγκυλώνει και να γρατζουνίζει σαν σκληρά γένια
πάνω στην καρδιά την ίδια..."Αρκετά δεν πέρασα;", αναρωτήθηκε η γυναίκα και σηκώθηκε
από το κρεββάτι, τράβηξε το σεντόνι θεατρικά και στηριζόμενη πρώτα στο ένα πόδι κι
έπειτα στο άλλο, σκούπισε τα εναπομείναντα υγρά.
"Σπαργή;" είπε. "Τι στο διάλο είναι
πάλι αυτή η σπαργή;"