Τόοοσο δυνατή!

Μα ποιος την καταλύει αυτή τη δημοκρατία;

Όχι, δεν είναι ερώτηση τού τύπου "και ποιος την ...καταλύει αυτήν, μωρέ;;;"

Κατ' αρχήν μάς είχαν πει πως είναι τόοοσο δυνατή ώστε να μην κινδυνεύει από κανέναν!
(Ήταν τότε που κάτι ...παιδαρέλια τα είχαν κάνει λαμπόγυαλο - λέξεις κλειδιά: αλέξης, κούγιας, ασπροκόπης παυλόπουλος).

Μετά, λίγο οι σφαλιάρες από δύση & ανατολή (πόσο πάει το φιλί?), λίγο η πείνα που έπεσε... Σιδηροπενία > Αναιμία > Ατονία > Ζαλάδες...

-Παιδιά, με το μαλακό ...η Δημοκρατία ζαλίζεται. Κάντε λίγο ησυχία γιατί δε νιώθει καλά!

-Να γίνουμε Αργεντινή, τότε, ωρέ...Ίσα ωρέ, κατεβάζω τους διακόπτες παντού. Σκοτάδι-νύχτα θα πέσει!

-Kale... tender is the night!

-Ρε Φωτό, άσε το ρεύμα ήσυχο. Μπορεί να χρειαστεί Εντατική η Δημοκρατία, αν φάει καμιά σφαλιάρα από τη Χρυσή...

-Ναζιστές δε μας φοβίζουν... Να βγουν στην παρανομία! Δεν δικαιούνται να ...

-Άσε ρε φίλε, άμα το σκεφτείς μπορούν κι αυτοί να επικαλεστούν το 114. Το 114 είναι και για δεξιά και για αριστερά. Τι το πέρασες; ζευγάρι παπούτσια με δυο όμοια αριστερά; Πώς είναι αυτά τα νούμερα...184, 154 ...

-Παιδιά ησυχία... η Δημοκρατία δεν είναι στα πολύ καλά της. Ησυχίααα!

-Οι καλύτεροι είμαστε!!!!!!!!!!!!!

Ολιγαρχία

Θα μπορούσε λοιπόν να είναι Ολιγαρχία, εκείνο το πολίτευμα στο οποίο κάνουν κουμάντο οι ολίγοι, οι λίγοι που λέμε (λέμε: αυτός είναι ανεπαρκής, είναι λίγος).

Οι "λίγοι", οι ανεπαρκείς δηλαδή θα έκαναν κουμάντο. Αυτοί που διαθέτουν μόλις λίγα προσόντα παραπάνω από τον άχρηστο, εκείνον που και να μην υπήρχε δεν θα το παρατηρούσε κανείς. 

Οι "λίγοι" άρχοντες -φυσικό είναι- δεν είναι σε θέση να διεκπεραιώσουν τις συλλογικές/θεσμικές  υποχρεώσεις τους κι έτσι αφήνουν ένα κενό σχεδόν σε όλα τα ζητήματα.

Δεν είναι δικαιολογία αν πούμε πως ο κόσμος, όταν νιώθει πως η μοίρα του είναι σε χέρια "λίγων", καταλαμβάνεται από άγχος και στενοχώρια. Αίσθημα ανημπόριας και καθήλωσης, πανικός σκορπίζεται μέσα σε αυτό το καθεστώς ολίγων (ανικάνων).

Εκείνοι που δεν μπορούν να αναπνεύσουν τον ζαλιστικό αέρα τής μεγαλομανίας (και δεν μπορούν να βρουν μια έτοιμη και συνήθως παραληρητική απάντηση από τις τόοοσες που διοχετεύουν τα παρακλάδια τού ίδιου τού συστήματος), φέρονται πρώτα δυσφορικά, αρνητικά και στο τέλος υποκύπτουν.

Τότε αρχίζει ο πραγματικός πόλεμος. Πόλεμος χωρίς συναίσθηση τού γιατί πολεμάω αλλά σαν επιλογή έσχατη. Τι άλλο μπορεί να κάνει κάποιος με δυο άδεια χέρια; Ακόμα και για να αυτοκαταστραφεί χρειάζεται ένα σκοινί, τέχνη στον κόμπο, σαπούνι, σκαμνί κ.λπ.