Οι "λίγοι", οι ανεπαρκείς δηλαδή θα έκαναν κουμάντο. Αυτοί που διαθέτουν μόλις λίγα προσόντα παραπάνω από τον άχρηστο, εκείνον που και να μην υπήρχε δεν θα το παρατηρούσε κανείς.
Οι "λίγοι" άρχοντες -φυσικό είναι- δεν είναι σε θέση να διεκπεραιώσουν τις συλλογικές/θεσμικές υποχρεώσεις τους κι έτσι αφήνουν ένα κενό σχεδόν σε όλα τα ζητήματα.
Δεν είναι δικαιολογία αν πούμε πως ο κόσμος, όταν νιώθει πως η μοίρα του είναι σε χέρια "λίγων", καταλαμβάνεται από άγχος και στενοχώρια. Αίσθημα ανημπόριας και καθήλωσης, πανικός σκορπίζεται μέσα σε αυτό το καθεστώς ολίγων (ανικάνων).
Εκείνοι που δεν μπορούν να αναπνεύσουν τον ζαλιστικό αέρα τής μεγαλομανίας (και δεν μπορούν να βρουν μια έτοιμη και συνήθως παραληρητική απάντηση από τις τόοοσες που διοχετεύουν τα παρακλάδια τού ίδιου τού συστήματος), φέρονται πρώτα δυσφορικά, αρνητικά και στο τέλος υποκύπτουν.
Τότε αρχίζει ο πραγματικός πόλεμος. Πόλεμος χωρίς συναίσθηση τού γιατί πολεμάω αλλά σαν επιλογή έσχατη. Τι άλλο μπορεί να κάνει κάποιος με δυο άδεια χέρια; Ακόμα και για να αυτοκαταστραφεί χρειάζεται ένα σκοινί, τέχνη στον κόμπο, σαπούνι, σκαμνί κ.λπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου