Να δώσουμε μιαν άλλη ευκαιρία...

Όταν σερβίρεις, πρέπει να γελάς...ειδικά όταν σερβίρεις κακής ποιότητας φαγητό. Το βλέπουμε και στην πολιτική αυτό. Όσο χειρότερο το γεύμα, τόσο πιό αναγκαίο είναι το χαμόγελο τού σερβιτόρου. Αυτό ισχύει για ένα φαγητό που, κακό ή μέτριο, είναι όμως υπαρκτό. Είναι στην κουζίνα.
Άν όμως δεν υπάρχει φαγητό;
Οι θαμώνες, μόλις αυτό γίνει αντιληπτό, θα αρχίσουν να φωνάζουν και να ωρύονται. Εγώ πιθανολογώ πως (ναι και εγώ!) θα φωνάζω και θα ωρύομαι - από καθαρό μιμητισμό, όμως.
Η λύση είναι τότε να αρχίσει ο απατεών μπαινοβγαίνοντας στην κουζίνα να βεβαιώνει πως "Το φαγητό υπάρχει, το φαγητό υπάρχει, το φαγητό υπάρχει..."
- Το φαγητό υπάρχει;
- Βέβαια...μα θα ήταν δυνατόν ποτέ;;; Υπάρχει, είναι στην κουζίνα. Μόνο που είναι αμαγείρευτο!
- Και πώς;
- Το λάθος ήταν δικό σας - Γελάει ο ψεύτης
- Μα τι λες;
- Το γεύμα ήταν για αύριο! - Γελάει ο ψεύτης...
- Ψεύτη, ψεύτη. Σε μάθαμε, ό,τι υπόσχεσαι είναι ψέματα!Τίποτα δεν ετοιμάζεται εδώ μέσα, ούτε για αύριο ούτε για μεθαύριο.
Και ήταν αυτή η στιγμή να θελήσω να αποβάλω την κακή συνήθεια τού μιμητισμού που όλη μου τη ζωή την κουβαλάω;;;!!!
Κι όμως...ενώ όλοι άρχισαν να φωνάζουν και να ωρύονται, διαπίστωσα πως είχα αποβάλλει τη συνήθεια εκείνη. Είπα μόνο δυνατά:
- Μα σταματήστε... μυρίστε ολόγυρά σας. Ο τόπος μυρίζει κρέας που σιγοψήνεται, φρέσκα λαχανικά και μαλακό ζυμάρι. Άδικα τα βάζετε με τον εστιάτορα...
Έφυγα με έναν μορφασμό αηδίας, χωρίς καμμιά περιέργεια να μάθω τι έγινε στην συνέχεια.